هم نفس با ویروس
روایتی بدون سانسور از نوروز در بخش کرونا
مریم اصغری – مهناز اصغری – رائین امان‌الهی
سال 99 جور دیگری شروع شد. اتفاقات زیادی افتاد و دستخوش تغییراتی شدیم که تا پیش از این تجربه نکرده بودیم. گویی شکل دوستیها تغییر کرد و دلمان که برای هم تنگ میشد، مجبور بودیم به سراغ گوشیهای موبایل برویم و خواسته و ناخواسته عزیزانمان را از پشت کلمات بی روح یا تصویرهای سرد ببینیم و فضای مجازی و تماسهای تصویری جایگزین مناسبی برای التیام دلتنگی این روزهایمان باشد. حرف برای گفتن بسیار است. اما این روزها آنقدر خواندیم و شنیدیم که دیگر به تمام زوایای آن واقفیم. طبق گزارشهای میدانی و نظرسنجی انجام شده، بیش از 75 درصد جمعیت به قرنطینه خانگی پایبند بودند و 25 درصد باقی مانده به واسطه شغل و بعضا بی توجهی به حاد بودن شرایط، با عدم امکان رعایت قرنطینه امکان انتقال و شیوع بیماری را افزایش دادند. همچنین بر اساس همان نظرسنجی اینترنتی 93درصد افراد در طی این مدت اصلا از شهر خارج نشدند و اواقات فراغت خود را با دیدن فیلم و خواندن کتاب پر کردند.
هرچند بیماری و بحران همیشه بوده و چه بسیار افرادی که بارها لحظه سال تحویل را در بیمارستان گذراندهاند. اما امسال یک ملت این غم را با گوشت و پوست خود احساس کرد و تازه فهمیدیم که سلامتی چه نعمت بزرگی است. امسال داروخانهها و مراکز درمانی بیشتر از قنادیها مرکز توجه بودند و در سطح شهر به جای المانهای نوروزی، تصاویر جانفشانی کادر درمان را میدیدیم. در طی تعطیلات آغازین بهار نیز پارکها و مراکز تفریحی مملو از سکوتی ناراحت کننده بود. اما بیمارستان شریعتی، امام رضا و قائم شلوغتر از گذشته و با کارکنانی که بیش از هرسال در معرض آسیب قرار داشتند به فعالیتهای انسانی خود میپرداختند تا تلخی این بیماری را از روح جامعه بزدایند.
خواستیم از حال و هوای این روزهای خط مقدم بدانیم، از سال تحویل افرادی که مدتهاست از خانواده خود دور هستند. به همین جهت ساعاتی را در بیمارستان شریعتی گذراندیم و شنیدیم و دیدیم که در ادامه مطلب بخشی از آن را میخوانید
یک هفته در بیمارستان بستری شدم
سعید اشکانیفر مدیر بیمارستان شریعتی از افرادی بود که از ابتدا در بطن ماجرا حضور داشت و دوشادوش دیگر افراد کادر درمانی در معرض خطر ابتلا قرار داشت که در این بین خود نیز به نوعی مبتلا شد. او میگوید: یک هفته قبل از بستری شدن احساس تب و سر درد داشتم. علائم من از یک لرز شدید شروع شد که یک شب تا صبح نتوانستم بخوابم و فقط میلرزیدم. طبیعتا احساس ترس و نگرانی داشتم. رفته رفته علائم به تب و سر درد شدید و تشنگی تبدیل شد و چون شخصا علائم بیماری را تنگی نفس میدانستم، به شرایطم توجهی نکردم و ورزش کردم که بیشتر باعث بستری شدنم شد. بدنم کاملا ضعیف شده بود و این شرایط یک هفته در من وجود داشت و با مشورت پزشک از من تست سی بی سی گرفته و با سی تی متوجه شدیم که ریه درگیر شده است. به همین جهت یک هفته در بیمارستان بستری شدم تا شرایطم بهتر شود که به لطف خدا و امام رضا(ع) بعد از یک هفته بهبودی حاصل و به منزل برگشتم. 14 روز قرنطینه شدم. ولی مجددا با کمی کسالت و تنگی نفس به سرکار برگشتم و انجام وظیفه میکنم. هرچند اگر بیمار نمیشدم هم سرکار میرفتم. چون زمان کنونی بسیار حساس است و روزی نیست که فقط به خودمان فکر کنیم و باید به همه مردم بیاندیشیم و وظایفی که به ما محول شده را به خوبی انجام دهیم. عاقلانه این است که همه سعی کنند که مبتلا نشوند. چرا که مراقبت برای مبتلا نشدن به مراتب بهتر از مراقبت برای درمان است.
ویروسی که شیرینی سال نو را به تلخی تبدیل کرد
محمد طاهری کارشناس بیهوشی از دیگر نیروهای کادر درمانی بیمارستان شریعتی که نوروز متفاوتی را گذرانده بود، میگوید: کار ما به طور دائم خدمت به خلق بود و خدا را شکر میکنم که به درد هموطنانمان خوردیم. قبل از عید برنامه‌های زیادی برای سفر و تفریح داشتیم و بچهها لباس نو خریده بودند و کلی برنامه‌ریزی کرده بودیم که با وجود این شرایط امکانپذیر نشد. اما به هرحال وقتی آدم خدمتی ارائه می‌دهد احساس رضایت میکند و روحش شاد میشود. این ویروس ترس و حجمه زیادی در دل مردم انداخت و شیرینی آمدن سال نو را به تلخی بدل کرد. مردم همین که می‌شنوند بیمارشان به کرونا مبتلاست، هول می‌کنند و بیشتر به این دلیل که نمی‌دانند چه اتفاقی در انتظار آنها است، می‌ترسند. خصوصا بیمارانی که بیماری‌های زمینه دارند یا سن آنها بالا است. خداراشکر همکاران در اینجا تمام تلاششان را می‌کنند که به بهترین نحو ممکن خدمات را ارائه دهند و حتی ما در بیمارستان روانشناس و روانکاو هم داریم تا به لحاظ روحی اقدامات لازم برای بیماران صورت گیرد. من هم مثل دیگر همکارانم سال تحویل را در بیمارستان گذراندم و دیدن چهره‌های نگران و مضطرب بیماران کار آسانی نبود. ما اینجا باید علاوه بر انجام وظیفه، به دنبال تسکین درد دل بیماران نیز باشیم و برای تسلای دل بیماران کارهای زیادی انجام میدهیم. مثلا تماس تصویری با خانواده‌های بیماران برقرار میکنیم تا هم دل بیماران آرام گیرد و هم خانواده‌ها با دیدن عزیزانشان تسلی و تسکین پیدا کنند.
فکر میکنم هنوز عید نشده است
علی‌اکبر ایلاتی متخصص ارولوژی، جراح کلیه و مجاری ادرار، مدیریت تخت در بحران کرونا و عضوکمیته علمی و ترخیص بیمارستان شریعتی، از پزشکانی که در کنار دیگر کادر درمانی بیمارستان در خط مقدم مبارزه با کرونا تعطیلات عید خود را در بیمارستان و کنار بیماران گذرانده است از حال این روزهایش میگوید: برای من هنوز 28 اسفند است و فکر میکنم هنوزعید نشده است. چون مثل هر روز صبح به بیمارستان می‌آیم و ظهر برمی‌گردم و هیچ اتفاقی نیفتاده است. اصلا احساس تحویل سال و تغییر نداشتم، شاید بعد از تمام شدن بیماری عید بشود. من هنوز منتظر شادی تحویل سال هستم و عید من تمام شدن کرونا است. من و همسرم در ستاد مبارزه با کرونا مشغول کار بودیم و در کنار هم عیدی نداشتیم. حتی بچهها هم چون از طرف ما تغییری ندیدند، زندگی معمولی داشتند. همانطور که می‌دانید وقتی مردم به سر کار و بچه ها به مدرسه میروند، منتظر یک تعطیلی هستند و احساس می‌کنند تغییری در راه است. ما کل هفته که کار میکنیم، منتظر جمعه هستیم و هیجان رسیدن آن را داریم، ولی وقتی که بچهها هم از اول اسفند تعطیل بودند و پدر و مادرها هم تعطیل شدند، تعطیلات عید هیچ هیجانی نداشت. اکثر بیماران هم همین حس و حال را داشتند. غیر از دو سه نفر و یک پیرمرد که کنار سفره هفت سین کف می‌زد و شادی میکرد، بقیه افراد داخل بخش هیچ اشتیاق و خوشحالی نداشتند. برای همین پرستاران در بیمارستان سفره هفت سین آماده کردند و برای روحیه دادن به بیماران، به شکل خفیفی شادی میکردند ولی این عید هیچ شباهتی به سالهای قبل نداشت و بر نامه ی خاصی نداشتیم.
امیدی که از دل بیرون نمیرود
جواد باغستانی، مسئول روابط عمومی بیمارستان از فعال ترین نیروهایی که در تمام این مدت دلسوزانه به خدمترسانی مشغول بوده است، میگوید: من تاکنون هیچ سالی لحظه سال تحویل را با خانواده و در منزل نبودم چرا که حساسیت کاری ایجاب میکرد که در کنار همکارانم حضور داشته باشم، کنار کسانی که مثل من همراه خانوادهشان نبودند، باشم. ما یک خانواده هستیم که با هم در حال خدمت هستیم و این نوع تحویل سال هم در واقع به نوعی در جمع خانوادگی است. امسال سال متفاوت و حساسی بود و شرایط خاصی داشتیم که نه میتوانستیم به مسافرت برویم و نه دید و بازدید، نه دست بدهیم و نه روبوسی کنیم. اینها جزء فرهنگ اصیل و دیرینه ایران باستان است و دست شستن از تمام این اداب و رسوم کار سختی بود که کرونا به ما تحمیل کرد. لحظه تحویل سال در عین حالی که همکاران لباسهای مخصوص به تن داشتند و تمام مدت مشغول خدمترسانی بودند، امید از دلشان بیرون نرفت و عید را به یکدیگر تبریک میگفتند و مرتباً نوروز مبارک و عید مبارک را از همه همکاران می‌شنیدم. بدون شک اگر در دل امید نباشد، انسان هیچ کاری را نمیتواند انجام بدهد. این لحظات امیدبخش باید وجود داشته باشند، چراکه انسان به امید زنده است. این فضا بیماران را اندوهگین میکند و کسانی که دسترسی به تلفن ندارند و نمیتوانند با خانوادههایشان تماس بگیرند، به مراتب بیشتر درخود فرو میروند. سال تحویل را با شاخه گلهای خیرین به سراغ بیماران بستری در بخش رفتیم تا بخشی از این دلتنگی را کاهش دهیم. قاعدتا لبخند به لب کسی نبود. اما همین که با اینکار توانستیم لبخند مصنوعی آنها را برای دقایقی ظاهر کنیم، کافی و برای ما ارزشمند بود.
در این روزها، اتفاقات و خاطرات تلخ و شیرین بسیاری برای ما افتاد. بعضیها از زیر پتو لایو میگرفتند. برخی فکر میکردند فراموش شدهاند. یکی از مواردی که بیشتر در خاطرم مانده، خانمی 67 ساله بود که اصرار به تماس با همسرش داشت و تاکید کرد که همسرم گوشهایش سنگین است. هرچند کنار تخت بیماران نمیتوانستیم بلند صحبت کنیم اما به هر طریقی بود با او تماس گرفتیم و گوشی را دادیم که صحبت کند. بعد هرچه میگفت سلام عباس آقا حال شما چطوره؟ از آن طرف خط میشنید ها؟ شما؟ خلاصه این بنده خدا فکر کرد دیگر چون در بیمارستان افتاده، فراموش شده و مورد غفلت شوهرش قرار گرفته است.
بخاطر مشکل تنفسی نمیتوانم به دیدن خانوادهام بروم
مهدی جعفرزاده کمک بهیار بخش جراحی در بیمارستان که هرسال لحظه سال تحویل را در حرم امام رضا (ع) بوده است و امسال از چند روز قبل از شروع سال خانوادهاش را به شهرستان برده میگوید: اصلا نفهمیدم کی سال تحویل شد و در بخش جراحی بودم که یکی از بیماران سال نو را تبریک گفت. برای شخصی مثل من که بیش از یک ماه است که از خانوادهام دور هستم و به خاطر مشکل تنفسی نمیتوانم به دیدنشان بروم، سال نو و کهنه دیگر فرقی نمیکند. این روزها را با این خیال میگذرانم که وقتی بحران تمام شود با خانواده و مادرم به زیارت آقا علیبنموسیالرضا(ع) برویم و از آن زمان سال جدیدی را آغاز کنیم.
صبح عید امسال رنگ و بویی از عید نبود
هانیه نادی مسئول مددکاری بیمارستان که در زمینه کمک به شرایط روحی بیماران و پرسنل فعالیت میکند میگوید: سال سختی بود و اصلا متوجه شروع آن نبودیم. صبح عید امسال رنگ و بویی از عید نبود و طبق روال شیفت در بیمارستان حاضر شدم. بحث آرامسازی پرسنل و بیماران جزو وظایف ما است و از 7فروردین که اعلام کردند بیمارستان قرنطینه شده است، همه در شوک و استرس قرار گرفتیم. به دلیل اینکه بیمارستان قرنطینه بود کار ما بیشتر شد و با همکاری روابط عمومی، برای شرح حال دادن به همراهان بیماران، نیروی اختصاصی در اتاق مستقر شد. با تشکیل یک تیم متشکل از دو روانشناس، دو مددکار اجتماعی و یک روانپزشک که از دانشگاه به این جمع افزوده شد، بحث پشتیبانی روانی پرسنل و ارتقای روحیه آنها را داشتیم و طبق دستورالعمل وزارتخانه، کارهایی چون پخش کلیپ و موسیقی که بازخوردهای بسیار مثبتی داشت را به انجام رساندیم. فعالیت مددکاری تنها در حوزه تخفیفات بیمارستانی نیست و در شراط بحران به دیگر فعالیتهای اینچنینی میپردازد. در راند مددکاری شرح حال بیمار گرفته میشود تا نیازمندی بیمار محرز و با توجه به شرایط بیماری، حمایتهای لازم انجام شود. همچنین در بحث مشاوره، روانشناسان حضور داشته و اقدامات لازم را به انجام میرسانند.
علم بهتر از ثروت است
لحظه سال تحویل، «حول حالنا الی احسن الحال» را با اشک زمزمه کردیم و به خاطر حفظ سلامتی پدر و مادرهایمان، حتی به دست بوسی آنها نرفتیم. نوروز 99 در خاطر همه ما میماند تا به یاد داشته باشیم که هنوز هم میشود در انشا نوشت علم، بهتر از ثروت است!
کرونا جدا از این که همه ما را از هم دور و دلتنگ کرد، پیامدهای مثبتی هم داشت. به ما فهماند که زندگی زودگذرتر از آن چیزی است که تصور می‌کردیم و باید قدرشناس باشیم. باعث شد قدر یکدیگر را بهتر بدانیم و بیتاب در آغوش گرفتن باشیم. باعث شد از لحاظ رعایت نکات بهداشتی چند لول در نمودارهای جهانی ارتقا پیدا کنیم و در نهایت فهمیدیم که دهکده جهانی به چه معناست و میدانیم که سرنوشت تک تک افراد به هم پیوند خورده است. فراگیری این بیماری که مرزهای جغرافیائی را در نوردید و اکثر ممالک نیمکره شمالی کره خاک را درگیر کرد باعث شد که در جوامع دیگر نیز سال نو میلادی را با شرایطی مشابه بگذرانند و آنها نیز اجرای جشنها و مراسم هرساله را به تعویق انداخته و یا انجام ندهند. با آغاز تعطیلات دولت چین استان 57 میلیون نفری هوبی را قرنطینه و حرکت کلیه قطارها و پروازها متوقف شد و بیتردید شرایط حاکم بر تمام کشورهایی که با این مسئله درگیر هستند، نیز به نوعی اعمال شد و عملا این شرایط تنها بر ایران سیطره نگسترانیده است.
دست آورد 50 روز مبارزه با ویروس کووید-19 ؛
یک‌دلی و همکاری مردم و مسئولان برای حفظ سلامت جامعه
دکترسید محمدحسین بحرینی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی مشهد
درست از زمانی که کشورمان آخرین بار درگیر بیماری همه گیر شد 100 سال می گذرد. در آن زمان بیشتر مردم درگیر بیماری “آنفلوانزای اسپانیایی” شدند و بر اساس اعلام مورخان حدود ده درصد از مردم که بیشتر هم ساکن مناطق روستایی بودند، جان خود را از دست دادند. و اما در ماه‌های اخیر نه تنها ایران بلکه جهان، بیماری همه گیری را تجربه کرد که در روزهای اولیه برای همگان ناشناخته بود. بیماری که نامش کرونا یا ویروس کووید-19 نام گرفت و در ابتدا از استان ووهان چین آغاز شد و به دنبال آن کم‌کم ساکنان بیش از 200 کشور جهان را مبتلا نمود.
یکی از مهمترین و استراتژی‌ترین ابزارهایی بهداشتی که کشور ایران به آن مجهز است، دارا بودن نظام شبکه بهداشتی و مراقبتی است که حدود نیم قرن از آغاز آن در کشور می گذرد، نظامی که موجب شد مراقبت بهداشتی را از دورترین و غیر قابل دسترس ترین نقاط تا مراکز شهری پیشرفته پوشش دهد و بدین ترتیب همزمان با آغاز شیوع بیماری کووید-19 نظام بهداشتی کشور به تبع آن دانشگاه علوم پزشکی مشهد آرایش مقابله‌ای و مراقبتی خود را به حالت تدافعی در آورد و به مقابله با این ویروس ناشناخته. در ابتدا در نقاط مرزی با غربالگری تمامی مسافران ایرانی و خارجی و سپس در مناطق روستایی و شهری بپردازد. مسئولان، مدیران و اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد نیز پیش از ورود این ویروس به کشور با انجام ارتباطات بین المللی با دانشگاه‌های جهان و کشور چین، ضمن اطلاع از جدیدترین راهکارهای پیشگیری و درمانی این ویروس و افزایش اطلاعات علمی خود، دستورالعمل‌های مرتبط با درمان و پیشگیری از کرونا ویروس را تهیه نمودند. مردم نیز تا قبل از ورود و شناسایی این ویروس در کشور، کاملا با کرونا ویروس از طریق رسانه‌‌های گروهی آشنا شده بودند و از راه‌های انتقال و راهکارهای پیشگیری از آن اطلاع یافتند.
از همان روزهای نخست شیوع ویروس کووید-19 همکاری و حمایت مسئولان ارشد استان، از جمله استاندار خراسان رضوی، نماینده ولی فقیه، علمای حوزه علمیه، تولیت آستان قدس رضوی، شورای شهر و مدیریت شهری مشهد، فرماندهان سپاه، نیروی انتظامی و ارتش، بسیج جامعه پزشکی و دیگر مسئولان کم نظیر بود و این امر موجب شد فضای یک دلی و همکاری در میان تمام دستگاه‌ها و سازمان‌های استان در راستای حفظ سلامت مردم ایجاد شود. توقف برگزاری تمامی برنامه‌های مذهبی، فرهنگی و ملی در ماه های رجب ، شعبان، اسفندماه و عید نوروز، توقف موقت برگزاری نماز سیاسی و عبادی جمعه، اجرای تدابیر لازم برای کاهش ازدحام در حرم مطهر رضوی، مسدود شدن درب‌های حرم مطهر حضرت علی ابن موسی الرضا(ع)، قطع سرویس دهی سیستم‌های حمل و نقل شهری و در نهایت اجرای فاصله‌گذاری اجتماعی، تنها بخشی از همکاری و حمایت‌هایی بود که میان مسئولان شکل گرفت و شاید بتوان گفت برخی از اقدامات انجام شده در تاریخ کم نظیر و بی نظیر بود.
و اما نخستین موارد ابتلا 28 بهمن 1398 از شهر قم اعلام شد و به ترتیب سایر استان‌های کشور از جمله استان خراسان رضوی را درگیر این بیماری کرد. در روزهای نخست استان خراسان رضوی همانند سایر استان‌های کشور با افزایش تقاضا و به دنبال آن کمبود مواد ضدعفونی دست و سطوح، ماسک، وسایل و ملزومات حفاظتی برای پرسنل و مردم روبرو شد به گونه‌ای که این ملزومات و تجهیزات برای کادرهای پزشکی، پرستاری و پرسنل خط مقدم مبارزه با ویروس کووید-19 در بیمارستان‌ها و مراکز خدمات جامع سلامت به سختی تامین میشد. برای ارائه خدمات مناسب به بیماران سندرم حاد تنفسی و مشکوک و یا مبتلا به ویروس کووید-19 برنامه نظام ارجاع چند سطحی در مشهد که بیشترین جمعیت استان خراسان رضوی را داراست به اجرا در آمد. تدبیری که موجب شد ضمن ارائه خدمات مناسب به مردم، از سرگردانی و ازدحام بیماران در مراکز بیمارستانی جلوگیری شود.
در این برنامه تمامی مراکز خدمات جامع سلامت در ساعات اداری و 38 مرکز 16 ساعته در تمامی مناطق زیر پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد به عنوان نخستین سطح ارائه دهنده خدمات تعیین شدند. شهروندان در صورت دارا بودن علائمی همچون تب، سرفه های خشک، ضعف و بیحالی و یا تنگی نفس روبرو می شدند، به این مراکز مراجعه و خدمات دریافت می‌کنند و در صورت نیاز به خدمات تشخیصی به سطح دو ، که علاوه بر ویزیت توسط پزشک، رادیوگرافی و عکس‌برداری از قفسه سینه بیمار نیز انجام میشود، ارجاع می گردد و در نهایت در صورت نیاز به بیمارستان ارجاع داده می‌شوند. در همین راستا دانشگاه با راه‌اندازی شماره تلفن‌هایی نسبت به پاسخ گویی و ارائه مشاوره به مردم اقدام نمود.
برای ارائه خدمات به صورت متمرکز به بیماران بستری مبتلا به سندرم حاد تنفسی و مبتلا به کووید-19، بیمارستان دکتر شریعتی و پس از آن بیمارستان های امام رضا(ع) و قائم(عج) در نظر گرفته شد و در این میان فرماندهان سپاه، ارتش و نیروی انتظامی، آستان قدس رضوی، خیران، بخش خصوصی و دیگر سازمان‌ها برای در اختیار قرار دادن امکانات بیمارستانی، بهداشتی و کادرهای پزشکی و پرستاری اعلام آمادگی و همکاری نمودند. و اما برای تامین مواد ضدعفونی کننده دست و سطوح و ملزومات حفاظتی از جمله ماسک، گان، شیلد و …….. نیز سازمان ها و ارگان‌های مختلف، نهادهای مردمی و شرکت‌های تولیدکننده نیز به میدان آمدند و با همکاری و هماهنگی نسبت به تولید مواد ضدعفونی کننده و ملزومات بهداشتی و حفاظتی اقدام نمودند.
در روزهای نخست شیوع ویروس کووید-19 در کشور تولید ماسک استان خراسان رضوی روزانه 20 هزار عدد بود و این در حالی است که با اعطای مجوزهای موقت به شرکت‌ها و کارگاه‌های کوچک و بزرگ در حال حاضر تولید به 70 هزار عدد در روز رسیده است و در کنار این نیز نیروهای خود جوش مردمی و نهادهای مختلف با راه‌اندازی کارگاه‌های تولیدی نسبت به تولید ماسک برای استفاده شهروندان اقدام نمودند. در تولید مواد ضد عفونی‌کننده نیز در روزهای نخست با برداشت بخشی از ذخایر استراتژیک الکل دانشگاه و همکاری اعضای هیات علمی و دانشجویان دانشکده داروسازی مواد ضد عفونی کننده دست بر اساس فرمول سازمان بهداشت جهانی(WHO ) تولید و در اختیار مراکز درمانی و داروخانه ها قرار گرفت و به مرور نیز با اعطای 17 مجوز تولید به شرکت‌های تولیدکننده نیاز استان در زمینه مواد ضد عفونی کننده دست و سطوح تامین شد به گونه‌ای که در حال حاضر مشکلی در این زمینه وجود ندارد.
اعضای سازمان بسیج جامعه پزشکی، بسیجیان محلات، و پرسنل کادر اداری دانشگاه علوم پزشکی مشهد نیز با تلاش شبانه روزی نسبت به تولید دیگر ملزومات مورد نیاز کادر پزشکی و پرستاری و پرسنل خط مقدم مبارزه با کرونا در بیمارستان‌ها و مراکز خدمات جامع سلامت اقدام نمودند و در تامین نیاز دانشگاه در این حوزه همکاری نمودند.
در این مدت با صحنه‌هایی با رنگ و بوی جهادگرانه مواجه شدیم که شاید نظیر آن را در زمان جنگ تحمیلی و هشت سال دفاع مقدس دیده بودیم. صحنه‌هایی از ایثار و فداکاری کادرهای پزشکی و پرستاری و تمامی پرسنل خط مقدم مبارزه با کرونا، حضور شبانه بسیجیان و نهادهای مردمی برای ضد عفونی کردن معابر شهری، فعالیت شبانه روزی پرسنل بهداشتی برای ارائه خدمات سطح یک به بیماران و مراقبت‌های بهداشتی در بخش‌های مختلف، حضور پرشور خیران برای حمایت از مدافعان سلامت تنها بخشی از این روحیه همدلی و ایثار است که به تحریر در آمد.
با همکاری سپاه امام رضا(ع)، استانداری، آموزش و پرورش و نهادهای دیگر نیز برای مراقبت از بیماران مبتلا به کووید-19 پس از ترخیص از بیمارستان و یا افرادی که توانایی خود مراقبتی در منزل را ندارند، نقاهت گاه‌هایی با ظرفیت 20 هزار تخت در سطح استان خراسان رضوی آماده‌سازی شد تا بتوان از چرخه انتقال این ویروس جلوگیری نمود.
از ابتدای فروردین امسال همزمان با سراسر کشور بسیج ملی غربالگری ویروس کووید-19 در استان خراسان رضوی و مناطق زیر پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد به اجرا در آمد، طرحی که با انجام تماس تلفنی ضمن بررسی وضعیت سلامتی خانوار ها، مردم در زمینه بیماری کرونا نیز مورد غربالگری قرار می‌گیرند. در اجرای این طرح علاوه بر پرسنل بهداشتی که سربازان خط مقدم جبهه سلامتی محسوب می‌شوند، بسیجیان، پرسنل سازمان‌ها و دانشگاه‌ها و ارگان‌های مختلف نیز همکاری موثری با دانشگاه علوم پزشکی مشهد داشتند به گونه‌ای که در حال حاضر بیش از 80 درصد از جمعیت تحت پوشش در زمینه بیماری کرونا غربالگری شدهاند.
از سوی دیگر سامانه خود اظهاری سلامت وزارت بهداشت و سامانه 4030 نیز از نیمه اسفند ماه سال گذشته راه‌اندازی شد و مردم با مراجعه به آن در خصوص بیماری کووید -19 غربالگری شدند و در صورت دارا بودن علائم بیماری کووید-19 از سوی مراقبین بهداشتی مورد پیگیری قرار میگرفتند، که اکنون در برخی مناطق تا 95 درصد مردم غربالگری شده و در شهر مشهد پوشش گسترده و خوبی ایجاد شده است. اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و پزشکان عمومی و متخصص نیز با ایجاد سامانه‌های غیر حضوری پاسخگویی به بیماران در گروه‌های مختلف در این مدت تلاش کردند ضمن ارائه خدمات به بیماران ، اطلاعات سلامتی آنان را نیز افزایش دهند.
و اما در کنار تمام اقداماتی که در راستای مهار و کنترل ویروس کووید-19 در سطح استان خراسان رضوی شکل گرفت، مردم مهمترین نقش را داشتند. مردمی که با همراهی و همکاری بسیار خوب خود در ایام عید نوروز با قطع تمام برنامه‌های دید و بازدید و تفریح و مسافرت موجب شدند که در حال حاضر وضعیت بیمارستان‌های استان خراسان رضوی در زمینه بستری بیماران مبتلا به کرونا به شرایط ثبات برسد و از حالت بحرانی خارج شود. اما این پایان کار نیست. مردم هنوز باید به همکاری و همراهی خود با خادمان سلامت ادامه دهند تا بتوانیم روند بستری بیماران و ابتلا به این بیماری را به رشد منفی برسانیم و این میسر نمی‌شود. مگر با تحمل، صبر و شکیبایی مردم فهیمی که بیش از 50 روز است در این مسیر همراه بودند. اگر مردم طرح فاصله‌گذاری هوشمند را نیز که تفاوت چندانی با طرح فاصله‌گذاری اجتماعی ندارد، رعایت کنند و از تجمع و تردد غیرضروری در شهر خودداری کنند، می‌توانیم با عنایت پروردگار متعال از وضعیت قرمز ، شهر و استانمان را خارج کنیم.
اینجانب پرستار بخش داخلی بیمارستان شریعتی…
دقایقی با درد و دل پرسنل بیمارستان شریعتی؛
رائین امان‌الهی
1/ خدمت کردن در این بیمارستان دلبستگی می‌آورد. مگر میشود نفس‌های تنگ پشت ماسک‌های اکسیژن را دید و بی‌تفاوت ماند؟ مگر میشود نگاه دردمند بیماران را دید و راحت از کنارشان رد شد؟ مگر میشود تن داغ و رنگ زارشان را لمس کرد و به فکر گرمای این لباس‌ها بود؟ واقعا نمی‌شود…
2/ سلام، خطاب به مردم عزیز: ما اینجائیم که عزیزان شما در سلامت کامل به آغوش خانواده بازگردند. کاش شما لحظه‌ای خود را جای همسر و دختران ۲و۳ ساله من بگذارید. کاش بفهمید چقدر کمک شما می‌تواند به کم شدن این فاصله‌ها و سختی‌ها کمک کند. کاش بدانید زیر پا گذاشتن قرنطینه چقدر شما را به دختران کوچک و بی‌گناه من مدیون میکند. خیلی از پرستاران و همکاران من مدتهاست فرزند، همسر و پدر یا مادر خود را ندیده‌اند. شما را به خدا به فکر ما باشید، همانطور که فکر سلامتی خود و خانواده خودتان هستید.
3/ تازه عمو شدم، ولی نمی‌گذارند او را ببینم. اسمش ایلیاست، عمو قربونش بره. احتمالا تا بیام ببینیمش سه ماهه است. دلم برای خانوادهام تنگ شده…
4/ مردم عزیز مااینجا به خاطر شما همه دردها و خستگیها را تحمل میکنیم. بچهها یکی یکی دارند کم میآورند. شما را به خدا در خانههایتان بنشینید.
5/ مطمئن باشید با ماندن در خانه و کنار خانواده بهترین هدیه سال نو را به کادر درمان میدهید.
6/ سلام مردم. باور کنید خسته شدیم. از شیفت‌های زیاد خسته شدیم. از همکاری نکردن مردم خسته شدیم. از اینکه در این شرایط از خانواده دور هستیم و به خاطر آنها سر کار می‌آیم اما انگار ما برای آنها مهم نیستیم، خسته شدیم.
7/ لطفا برای ماسکهایی که به ما دادید فکری کنید. ما از 12 ساعت شیفت کاری، حداقل 5 ساعت را بالای سر بیماران میگذرانیم. بیمار توی صورت ما سرفه میکند. به خدا قسم که ما جانمان را کف دستمان گذاشتیم. کمی هم به فکر ما باشید…
8/ از مردم عاجزانه درخواست میکنم اگر واقعا هنوز حس انسانیت و انسان دوستی دارید، حال ما را درک کنید. کشیک‌ها بسیار سنگین می‌باشند. پسر دو ساله من هیچ! که بیتاب در آغوش گرفتنش هستم. کسی از بحران و این بیماری در امان نیست.
9/ ای کاش مردم می‌فهمیدند که ما هم مثل آنها انسانیم. کاش فقط لحظه‌ای خودشان را جای خانواده ما می‌گذاشتند. کاش درک میکردند ما هنوز مثل آنها زنده‌ایم و دوست داریم فرزندانمان را در آغوش بکشیم. یا کاش می‌دانستند ما هم مثل آنها پدر و مادر پیری داریم که هم ما نگران آنها هستیم و هم آنها نگران ما. کاش اینها را می‌فهمیدند و از خانه بیرون نمی‌آمدند و کمی خودشان را جای ما می‌گذاشتند یا مثل یکی از افراد خانوادهشان نگران ما هم می‌شدند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.