ایمپلنت چیست؟

از دست دادن یک یا چند دندان نقش زیادی در زیبایی صورت، روحیه و اعتماد به نفس افراد دارد که با استفاده از ایمپلنت‎ها‎ی دندانی می‎توان علاوه بر بازیابی توانایی جویدن طبیعی، چهره طبیعی و زیبایی لبخند را نیز به فرد باز گرداند. در واقع ایمپلنت نوعی پایه تیتانیومی سازگار با سلول‎ها‎ی بدن می‎باشد که به منظور جایگزین کردن دایمی برای دندان‎های از دست رفته استفاده می‎شود. در روش ایمپلنت ریشه دندان از فیکسچر و برای تاج دندان از روکش پروتز و اباتمنت استفاده می‎شود.

از روش ایمپلنت می‎توان برای اتصال و گیر مناسب پروتز یا دندان‎ها‎یی مصنوعی که در دهان جا نگرفته‎اند و موجب آزار فرد می‎شوند استفاده کرد. ایمپلنت توسط دندانپزشک در داخل استخوان فک قرار داده می‎شود که بعد از مدتی با استخوان‎سازی سلول‎ها‎ی استخوان‎ساز در سطح ایمپلنت، به استخوان فک پیوند می‎خورد. فرآیند پیوند معمولا 3 تا 4 ماه طول می‎کشد پس از آن قسمت تاج و روکش دندان ساخته شده و بر روی ایمپلنت گذاشته می‎شود.

ساختار کلی ایمپلنت شامل سه قطعه می‎باشد یک قسمت فلزی به شکل ریشه و به اسم فیکسچر می‎باشد و قسمتهای دیگر که در ظاهر فرد مشخص است یک قطعه شبیه تراش خورده به نام اباتمنت است که یک قسمت پروتزی به حالت روکش بر روی آن قرار می‎گیرد.

از مزایای ایمپلنت می‌توان بدون نیاز خارج کردن پروتز از دهان، بدون نیاز به تراشیدن دندان‎ها‎ی سالم مجاور، شباهت زیاد به دندان طبیعی بوده، داشتن احساس راحتی در هنگام صحبت کردن و غذا خوردن، جلوگیری از تحلیل استخوان و پیری زودرس در صورت، جلوگیری از وارد آمدن فشار اضافی به لثه نام برد.

شاید این سوال پیش بیاید که چه افرادی که نمی توانند از ایمپلنت استفاده کنند؟ در پاسخ باید گفت: افرادی که دچار بیماری‎ها‎ی انعقادی خونی، مخاطی و استخوانی، متابولیک، فاصله کم بین دندان، یا موقعیت نامناسب دندان‎های فک بالا و پایین هستند نمی توانند از روش ایمپلنت استفاده کنند.

نکاتی در استفاده از ایمپلنت وجود دارد مانند ایمپلنت نیز همچون دندان طبیعی نیازمند رعایت بهداشت و مراقبت است. افراد سیگاری پس از گذاشتن ایمپلنت باید حداقل تا ماه‎های اولیه از مصرف دخانیات خودداری نمایند.

تمامی افراد بالغی که دوران رشد را به تمام کرده‎اند، می‎توانند از روش ایمپلنت استفاده کنند. برای خانم‎ها‎ سن 15 سالگی و برای آقایان 18 سالگی حداقل سن برای استفاده از روش ایمپلنت می‎باشد.

یادداشتی از دکتر محمدهادی برادران