جنگ‌ها و بدن‌ها

جواد لگزیان

«جنگ‌ها و بدن‌ها؛ نشانه تن در فرهنگ و سینمای پساجنگ ژاپن ۱۹۴۵ـ‌۱۹۶۵» روایتی از مقاومتِ ژاپنی‌ها پس از اشغال و فروپاشی در جنگِ جهانی دوم از منظرِ “تن” است و از منظرِ سینمایِ پساجنگ و آثار سینماگرانی چون ازو، ناروسه، میزوگوچی و کوروساوا…‌

این کتاب به ما می‌گوید هر بدنی حافظه‌ای (کامی) دارد که جایگاهِ اصلیِ آن فرهنگ، سنت‌ها و اساطیر است‌. حافظه‌ای که فراتر از ویرانی‌هایِ هر جنگی قرار دارد. همان حافظه‌ است که شکلِ مواجهه‌ی فرهنگ‌ها را با زخم‌های هر جنگی مشخص می‌کند.

” جنگ‌ها سخت‌ترین انتقام خود را از بدن‌ها گرفته‌اند. خانه‌ها خراب شده‌اند، شهرها ویران شده‌اند، اما خانه و شهر و آجر و سنگ و چوب، به نحوی عینی و «غیرشاعرانه»، رنج نمی‌کشند. در پوست و استخوان و عضله‌ی شهر دردی نمی‌خزد. این بدن‌ها هستند که در جنگ‌ها رنج و درد را لمس می‌کنند. بدن‌ها بازسازی‌ناپذیرند، نه معماری و بناها و شهرها. تصاویر بدن‌هایِ تکه‌پاره شده، دست‌ها و پاهایِ‌ قطع‌شده، چشمانِ از جای درآمده و بیمارستان‌هایِ شلوغ و پرزخم و عفونت نمود عینی رنج بدن‌ها در طوفان جنگ‌هاست. بدن‌ها بازتاب‌دهنده‌ی حقیقی تجربه‌ی جنگ‌اند؛ چه آن‌جا که به عنوانِ بدنِ فیزیولوژیک و فردی، واقعیت فراموش‌شده‌ی درد و معلولیت را حمل می‌کنند و چه آن‌جا که در بازی قدرت به نماد تبدیل می‌شوند…”

«جنگ‌ها و بدن‌ها؛ نشانه تن در فرهنگ و سینمای پساجنگ ژاپن ۱۹۴۵ـ‌۱۹۶۵»کتابی از نغمه ثمینی‌ را نشر نی در 135 صفحه و با قیمت 240,000 ریال رهسپار بازار کتاب کرده است.