پوپولیسم رسانه‌ای یا همدلی عمیق؟
مریم اصغری
امروز، روز خبرنگار است؛ روزی که یادآور نقش و جایگاه افرادی است که رسالت اطلاع‌رسانی را بر عهده دارند. این روز، فرصتی است تا بیشتر به ماهیت کار خبرنگاری و تأثیر آن بر جامعه بیندیشیم. چراکه بی شک خبرنگاری، فراتر از یک حرفه، مسئولیت بزرگی است که چشم و گوش جامعه بودن را معنا می‌بخشد. این یعنی مشاهده دقیق آنچه رخ می‌دهد، شنیدن صدای مردم، و سپس انتقال این واقعیت‌ها با زبانی قابل فهم و اثرگذار.
در دنیای امروز که حجم اطلاعات به سرعت در حال گسترش است و هر لحظه خبری جدید منتشر می‌شود، تشخیص حقیقت از غیرحقیقت دشوار شده است. در این میان در روزهایی که غبار ابهام و اضطراب بر جان و دل شهر می‌نشیند، در لحظاتی که «امنیت روانی» جامعه، چون ریسمانی باریک، در کشاکش باد حوادث است، ما چه نقشی داریم؟ آیا تنها بازگوکننده زمزمه‌های ناامیدی و پژواک‌دهنده ترس‌ها هستیم، یا می‌توانیم نفسی تازه در رگ‌های خسته جامعه بدمیم؟ اینجاست که رسانه، معنایی فراتر از یک تریبون پیدا می‌کند؛ تبدیل می‌شود به نبض تپنده «آگاهی عمومی»، به وجدان بیدار مردمی که در پی راهی برای گذر از گرداب‌ها هستند.
مردمِ ما، نه نیازمند تحلیل‌های پیچیده و زبان پر از اصطلاح، که تشنه «فهمیدن» هستند؛ فهمیدن اینکه در پس پرده چه می‌گذرد، و چگونه می‌توان با چنگ انداختن به «ریسمان تاب‌آوری»، از این موج‌ها عبور کرد. وظیفه ما نیست که به آن‌ها بگوییم چه باید بکنند، وظیفه ماست که چنان روشنگری کنیم، چنان شفافیت بیافرینیم، که خودشان راهشان را پیدا کنند. اینجاست که باید از خود بپرسیم: آیا صدای «امید» را، حتی در دل تاریک‌ترین خبرها، شنیدنی کرده‌ایم؟ آیا به جای نمایش مکرر «صحنه‌های دلخراش»، به «تصویر توانایی انسان» در مواجهه با سختی‌ها پرداخته‌ایم؟
آنچه در این مسیر حیاتی است، نه پیروی از پروتکل‌های خشک و دولتی، که «درک نبض مردم» است. مردم از ما انتظار دارند که با زبانی ساده و صمیمی، دغدغه‌هایشان را بازتاب دهیم، اما نه در حد یک «همراهی سطحی». آن‌ها از ما می‌خواهند که در هر کلمه و هر تصویر، «حسِ همراهی عمیق» را تجربه کنند؛ حسی که به آن‌ها بگوید «شما تنها نیستید». این همان «پوپولیسمِ رسانه‌ای» است که نه به معنای سطحی‌نگری، بلکه به معنای «گوش دادن عمیق به مردم» و «همگام شدن با خواسته‌های واقعی آن‌ها» است.
امروز، در روز خبرنگار، باید بار دیگر عهد ببندیم که نه به عنوان سخنگوی قدرت، بلکه به عنوان «صدای مردم»، به عنوان «آینه‌ای روشن» که حقیقت را آن‌گونه که هست، اما با نگاهی به «آینده و امید»، بازتاب می‌دهد، عمل کنیم. رسالت ما، فراتر از «گزارشگری صرف» است؛ ما «روایتگران امید» هستیم، «پاسبانان سلامت روان جامعه»، و «حافظان تاب‌آوری» این مردم که به «دانستن» و «توانستن» نیاز دارند. باشد که این قلم، همیشه در مسیر «حقیقتِ مردمی» و «آگاهی‌بخشی» گام بردارد.
