آیندگان ما را نخواهند بخشید!

مهناز اصغری

هفته خبرنگار است و آنچه می‌خوانید صدای مردم است که از زبان یک خبرنگار اقتصادی شنیده می‌شود. صدای مردمی که روزگار سختی را سپری می‌کنند و سفره‌هایشان روز به روز کوچکتر می‌شود.

روزگار سختی بر اقتصاد ایران حاکم شده است. سفره‌های مردم روز به روز کوچکتر می‌شود و صدای ناله‌هایشان بلندتر. گویی قرار نیست این گرانی افسارگسیخته، تورم سرسام‌آور و فقر روزافزون، دست از سر این سرزمین بردارد. در این میان دیدن این تصاویر برای مایی که در بطن جامعه ایم و هر روز شاهد رنج و مشقت مردم هستم، دردآورتر است؛ چراکه می‌بینیم و می‌گوئیم و تایپ می‌کنیم و هیچ! مردمی که با هزار امید و آرزو، زندگی خود را آغاز کردند، اما امروز، در گرداب مشکلات اقتصادی دست و پا می‌زنند. این فقط یک تصویر کلی از وضعیت نیست، بلکه واقعیتی است که هر روز در خیابان‌ها، در مغازه‌ها، و حتی در خانه‌ها شاهد آن هستیم. پدر شرمنده خانواده و جوان بی آینده…

جنابان دولتی و دست اندرکاران اقتصادی و آنان که می‌توانید کاری کنید! آیا وقت آن نرسیده که فکری اساسی به حال این اوضاع کنیم؟ آیا قرار است همچنان شاهد افزایش نرخ ارز و طلا و مایحتاج عمومی یک زندگی معمولی، کاهش ارزش پول ملی و گسترش بی‌عدالتی اقتصادی باشیم؟ باید عادت کنیم به بیکاری جوانان، تعطیلی کارخانه‌ها، و فقر روزافزون؟

این سوالات، سوالات من نیست، بلکه سوالات تک تک مردم این سرزمین است. مردمی که دیگر تحمل این وضعیت را ندارند. مگر نه این است که وظیفه ما و شما، خدمت به مردم است؟ پس چرا صدای مردم را نمی‌شنویم؟ چرا به فریاد آنها پاسخ نمی‌دهیم؟

آقایان به خدا قسم، دیگر صبرمان تمام شده است. دیگر نمی‌توانیم شاهد این همه رنج و مشقت مردم باشیم. هر روز که می‌گذرد، وضعیت بدتر می‌شود و امید مردم کمرنگ‌تر. جوانان ما که سرمایه‌های اصلی این کشور هستند، امروز با بیکاری و ناامیدی روبرو هستند و می‌روند که می‌روند. کارخانه‌های ما که می‌توانند چرخ اقتصاد کشور را بچرخانند، امروز یکی پس از دیگری تعطیل می‌شوند و مردم ما که حق دارند زندگی شرافتمندانه‌ای داشته باشند، امروز در فقر و تنگدستی دست و پا می‌زنند.

عاجزانه تقاضا می‌کنیم که به فریاد مردم برسید. چاره‌ای بیندیشید. راهکاری پیدا کنید. به خدا قسم، اگر چاره‌ای نیاندیشیم، آیندگان ما را نخواهند بخشید. نسل‌های آینده در مورد ما قضاوت خواهند کرد و خواهند پرسید که چرا ما در مقابل این همه ظلم و بی‌عدالتی سکوت کردیم؟ بیایید کاری کنیم که مردم ما دوباره لبخند بزنند و امید به آینده داشته باشند. این وظیفه ماست و باید به آن عمل کنیم.