زنان درکنار مردان

مریم محتشم‌سیرجانی/ کارشناس جامعه شناسی

اینکه محمدهادی کریمی توانسته پرسپکتیوی ملموس از درهم‌تنیدگی روابط زنان و مردان ارائه کند پسرکشی را دارای ضریب اطمینان بالا می‌کند. ضریب اطمینان بالا جهت ورود به مباحث جامعه‌شناسانه و مردم‌شناسانه عملگرا، خلائی است که هنرهای نمایشی سال‌های اخیر ایران به شدت از آن رنج می‌برد و بعد از امثال عباس نعلبندیان، اکبر رادی، غلامحسین ساعدی و بهرام بیضایی اینکه بالاخره یکی مثل محمدهادی کریمی هم پیدا شده و سعی خود را کرده تا روابط انسانی را همان طور که هست ارائه دهد، جای امیدواری می‌گذارد.

پسرکشی که از شانس خوش مخاطبان، مستقیما راهی اکران آنلاین شده پرسپکتیو ارتباطات زنان؛مردان را هم‌ارز معنای پرسپکتیو یعنی همان طور که دیده می‌شود ارائه می‌دهد و در این بازنمایی ابایی ندارد از اینکه بگوید هر کنش مردانه‌ای، واکنش زنانه خود را دارد و بالعکس. در دایره‌المعارف پسرکشی اینکه به ‌‌کذب همه بدبیاری‌های زنان را به مردان نسبت دهند جایی ندارد و به‌ جایش نوعی نظام هندسی می‌بینیم که همه چیز را منتج از رفتارهای انسانی تحلیل می‌کند و نه بافت جنسیتی رفتار. آنچه آثار زنانه سینما و تلویزیون ایران را رخوت ‌ناک می‌کند تسلسل دامنگیر آنهاست؛ تسلسلی که می‌خواهد مدام اشک مخاطب را جاری کند. بخاطر کژوضعیتی زنان جامعه ولی واقعیت چیزی دیگر است و پسرکشی تلاشی محترمانه است در گریز از این تسلسل. در پسرکشی هیچ اثری از کنتراست‌های بیهوده برای عمق بخشیدن به دروغِ شبه ‌روشنفکرانه “زنان مظلوم ستمدیده” وجود ندارد و به‌ جایش با رنگ‌آمیزی بصری موقعیت‌هایی که آدمیان را می‌بلعد، دریچه‌ای گشوده می‌شود به ارتقای دانش آنتروپولوژی شرقی؛ دریچه‌ای که گشودن مباحثی نظری را می‌طلبد در ساحت دانشگاهی ایران.

چه خوب می‌شود که سینما و تئاتر و تلویزیون ایران بیش از این‌ها بر این نوع از ارتقای دانش‌های کاربردی تکیه نماید تا در درازمدت مجالی گردد جهت اصلاح ریشه‌ای عقب‌افتادگی‌های کلاسیک.