مشهد پایتخت مخالفان دولت؟!

همیشه از اهمیت شهر مشهد به عنوان یکی از تعیین کننده ترین شهرهای کشور در عرصه سیاست، صحبت به میان آمده است. در جدی بودن این موضوع همین بس که حسن روحانی و سید ابراهیم رئیسی دو کاندیدای رقیب در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 آخرین فرصت خود برای سخنرانی و تبلیغ نهایی به منظور پیروزی در انتخابات را به شهر مشهد اختصاص دادند.

این روزها اما شاید بیش از هر زمان دیگر از شهر مشهد به عنوان پایتخت مخالفان دولت یاد می شود. موضوعی که نه فقط از زبان رسانه ها، بلکه از زبان بسیاری از افراد جامعه نیز به گوش می رسد. حتی اگر از کنار حرف و حدیثها در خصوص جنجال پیامکهای تهدید آمیز به نمایندگان پارلمان که گفته می شد؛ هدف آنها جلوگیری از تصویب لوایح FATF در مجلس بوده است بگذریم، نمی توانیم چشممان را به تلاشهای کریمی قدوسی و پژمان فر دو نماینده مشهد در مجلس که از هیچ تلاشی برای ناکارآمد نشان دادن روحانی دریغ نمی کنند، ببندیم. یا اینکه تصور کنیم این موضوع کاملا اتفاقی بوده که در سفر رئیس جمهور به مشهد، سید ابراهیم رئیسی شهر را به منظور بازدید از نمایشگاه کتاب تهران ترک گفته است. حالا دیگر کمتر کسی از شهر قم به عنوان مرکز مخالفان دولت یاد می کند، چرا که مشهد در این زمینه پیشتاز به نظر می رسد. این در حالی است که در گذشته ای نه چندان دور شهر مشهد به واسطه حضور آیت الله واعظ طبسی، به نوعی همراه با مرحوم هاشمی رفسنجانی و حسن روحانی بود و آنها همواره در سفر به مشهد با آغوش باز تولیت حرم امام رضا روبرو می شدند.

البته اینکه شهری بیشتر پایگاه یک جریان سیاسی خاص باشد موضوع پیچیده ای در عالم سیاست نیست و تنها مختص به مشهد و حتی ایران هم نمی شود. در بسیاری از نقاط جهان و حتی در کشور آمریکا هم می توان چنین نمونه هایی را به روشنی دید.

آیا می توان مشهد را پایگاه قدرتمند مخالفان دولت دانست؟ 

در همین خصوص روزنامه صبح امروز در گفتگویی با محمد رحیم نوروزیان، معاون سیاسی اجتماعی و امنیتی سابق استانداری خراسان رضوی به بررسی دقیق تر این موضوع پرداخته است.

نوروزیان که به بیان صریح و اتخاذ مواضع به صورت شفاف خصوصا در مقاطع حساس مانند انتخابات و موضوع پیامک‌های تهدید آمیز شهرت دارد، در پاسخ به این سوال که آیا این موضوع واقعیت دارد که در خراسان رضوی جو برای مخالفین دولت بازتر بوده و حامیان دولت نیز در بدنه اجرایی آنگونه که می بایست از همفکران خود استفاده نکرده اند؟ گفت: ((باید بگویم که در کل کشور فضا در دست مخالفان دولت است. درست است که دولت قوه مجریه است. ولی این دولت چقدر اختیارات دارد؟ البته که در مواردی هم دولت مقصر است. بعد از انتخابات و پیروزی روحانی، دولت آنگونه که می بایست از فضای به دست آمده استفاده نکرد. به هر حال مردم با امید به پای صندوقهای رای رفتند و دولت وظیفه داشت پاسخگوی این مردم باشد. اخیراً مطلبی به نقل از آقای جهانگیری در ایسنا دیدم که گفته بودند((مهم نیست مدیران چه خطی داشته باشند)) این برای من جای تعجب دارد آن هم از زبان آقای جهانگیری که گل سرسبد دولت است. اگر اینگونه است پس چرا مردم را در انتخابات رو در روی هم قرار دادید؟ چرا به آقای رئیسی رأی ندادید؟ اصلا چرا خود شما کاندیدا شدید؟

باید بگویم این فضای سیاسی ضد دولت مختص مشهد نیست. امروز صدا و سیما، رسانه های قدرتمند و مراکز قدرت در اختیار مخالفین دولت است. اگر در خصوص مشهد این صحبتها بیشتر به میان می آید برای این است که در این شهر حساسیت زیاد است و (( البته مخالفین سیاسی دولت در مشهد قدرتمند تر هستند )) و این چیز عجیبی نیست.

اما در خصوص سیستم اجرایی باید بگویم که سوابق مدیران موجود است. به جز یک یا دو مورد آن هم در دوره قبل، در این پنج سال مورد دیگری از مدیران مخالف دولت در بدنه نبوده است. یکی از نشریات با کج سلیقگی در روزهای آخر خدمت استاندار، کاریکاتور ایشان را منتشر کرده و به این مطلب پرداخته که در خراسان رضوی مدیریت به نفع مخالفین دولت بوده است. باید بگویم این یک اتهام است. خیلی از مدیران آنگونه که باید، از سیاستهای دولت حمایت نکرده اند که دلیلش شرایط خاص استان بوده، ولی اینکه بگوییم مخالف بودند یک اشتباه است.

ضمنا در خصوص فضای عمومی این را هم باید بگویم که نقش آنها بسیار پر رنگ بوده، ولی اینکه بگوییم طرفداران دولت حضور نداشته اند اینگونه نبوده. من دوسال فرماندار مشهد بودم، هیچ مانعی نداشتم. به راحتی نظرات و مواضع خود را اعلام می کردم. حتی با کسانی که از نظر سیاسی مخالف دولت بودند هم تعامل داشتم. نه اینکه هیچ مانعی نبوده، به هر حال مشکلات و فشارهایی بوده که باید گفت این استان اقتضائاتی دارد گه در جاهای دیگر اینگونه نیست.))

معاون سیاسی سابق استاندار در پاسخ به این سوال که چقدر این اقتضائات مربوط به طیف مخالف دولت بوده و چقدر سنتی؟ و اینکه آیا این نوع نگاه و لحاظ کردن این اقتضائات خود باعث محدودیتهای بیشتر و خطوط قرمز نامرئی بیشتر نمی شود؟ اظهار داشت:(( بلاخره نمی شود منکر آن شد که تفاوتهایی بین خراسان رضوی و جاهای دیگر وجود دارد، ولی شاید بخشی از این مسائل ناشی از ذهنیت و ملاحظات و ترس بی مورد دولتی ها در استان باشد. اینگونه نیست که هیچ مشکلی وجود نداشته باشد.))

نوروزیان در پاسخ به این سوال که چرا دولت از رسانه های حامی خودش حمایت نمی کند یا رسانه ای قوی ایجاد نمی کند؟ گفت:(( مخالفان دولت از رسانه های بسیار قدرتمندی سود می برند که دارای پشتوانه بوده و رقابت با آنها ممکن نیست. به عنوان مثال آیا شما می توانید با روزنامه قدس رقابت کنید که پشتوانه آستان قدس را داراست؟ آیا می توان با کیهان رقابت کرد؟ رسانه ملی هم به همین ترتیب در اختیار مخالفان دولت است. صدا و سیما اخبار دولت را پخش می کند ولی در برنامه های سیاسی و البته اساسی خود غالبا مخالف دولت می باشد. بخش خصوصی هم نداریم که بتواند رادیو یا تلوزیون خصوصی راه اندازی کند. پس چگونه می توان با آنها رقابت کرد؟ آنها بودجه دارند و حتی زمانی که آن بودجه هم به دلایلی کم شود، همان را می کنند اهرم و ابزار سیاسی که دولت بودجه ما را کم می کند. اما این را هم باید گفت که وزارت ارشاد به عنوان بخش دولتی در تعامل با رسانه ها خوب عمل نکرده است. ارشاد مساحمه، سهل انگاری و ملاحظاتی که نباید بکند را انجام می دهد. البته که بعضی ملاحظات ضروری است. بلاخره ما نمی خواهیم کشور را صحنه نزاع و درگیر تنش کنیم، ولی باید شفاف باشیم به گونه ای که رفتار ما برای مردم قابل تحلیل باشد و شرایط را به گونه ای مبهم نکنیم که مردم و کنشگران سیاسی را گیج کنیم که چه خبر است و چه می خواهد بشود؟ این انتقاد نیز به ارشاد وارد است که مدیرانی که در استانها منصوب می کند، مدیرانی نیستند که بشود از آنها توقع داشت که اهداف دولت را برآورده کنند.))