وقتی نقش به من پیشنهاد شد هیجان زده شدم!

عباس جمشیدی فر که این روزها با بازی در سریال «یاغی» و حضور در 2فصل از «جوکر» حضور پررنگی در شبکه نمایش خانگی دارد، فارغ التحصیل کارشناسی رشته تئاتر می باشد که در سال 1386 درحالی که 27 سالش بود با سریال «روزگار خوش حبیب آقا» به کارگردانی مهدی مظلومی و نویسندگی سعید آقاخانی وارد قاب تلویزیون شد و پس از با فیلم «دیوار» پا به عرصه سنما گذاشت. اما شاید مهمترین حضور عباس جمشیدی فر در تلویزیون و علت شهرتش سریال بچه مهندس باشد که سکوی پرتاب او بود. این بازیگر که اکنون «چند میگیری گریه کنی ۲» با بازی او در حال اکران است؛ ایفای نقش «علی گرگین» در سریال «یاغی» را پرچالش‌ترین نقشی که تا به امروز بازی کرده دانست و گفت: این نقش را بسیار دوست دارم و تمام تلاشم را کردم تا خواسته‌های کارگردان را در مورد این کاراکتر اجرایی کنم.
به گزارش روزنامه «صبح امروز» عباس جمشیدی‌فر  در گفت‌ وگو با ایرنا درباره حضور در سریال یاغی اظهار داشت: وقتی محمد کارت (کارگردان سریال یاغی) این نقش را به من پیشنهاد کرد، هیجان زده شدم و با اشتیاق آن را قبول کردم. نقش من در سریال کوتاه است اما آن را به شدت دوست دارم و تمام تلاشم را کردم تا خواسته‌های کارگردان را در مورد این نقش، اجرایی کنم.
علی گرگین هیچ وجه اشتراکی با شخصیت واقعی من نداشت
این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون در مورد چگونگی رسیدن به نقش علی گرگین گفت: نقش بسیاری سختی بود و هیچ وجه اشتراکی با شخصیت واقعی من نداشت.
جمشیدی‌فر افزود: برای رسیدن به شخصیت علی گرگین به چند کمپ ترک اعتیاد رفتم و آنجا را دیدم، حرف‌ها را شنیدم و با آنها گفت‌ وگو کردم تا به نتیجه برسم. هدایت درست کارگردان هم تاثیر زیادی در بهتر شدن کار داشت. وقتی می‌گویم هدایت، منظورم تنها بازیگران اصلی سریال نیست بلکه کارت روی هنرورهایی که تنها از جلوی دوربین رد می‌شوند هم حساس است چه برسد به بازیگران اصلی.
هم بازی شدن با علی شادمان
بازیگر سریال یاغی همکاری با محمد کارت را فوق‌العاده خواند و اظهارداشت: وقتی شنای پروانه را دیدم، با خودم گفتم که چرا تاکنون با محمد کارت کار نکرده‌ام؟ تاسف خوردم که چرا حداقل در یکی از فیلم‌های کوتاه او حضور نداشتم. او به شدت فهیم است و خلاق و به خوبی کار را مدیریت می‌کند. او فضایی را که کار می‌کند به خوبی می‌شناسد و همیشه از صحنه‌هایی که می‌گیرد جلوتر است و به جرات می‌گویم خلاقیت او تمامی ندارد.
وی در مورد هم بازی شدن با علی شادمان در سریال یاغی بیان کرد: من به صورت کلی شادمان را دوست دارم. چه آن زمان که کودک بود و چه حالا که برای خودش مردی شده است. به عنوان یک عضو کوچک یاغی، دیدم که او برای این نقش چقدر زحمت کشید و تلاش کرد. شادمان برای نقشی که می‌خواهد بازی کند ایده دارد و بسیار به آن فکر می‌کند و به نظر من بازیگر بسیار درجه یکی است.
جمشیدی‌فر در مورد واکنش مردم به سریال یاغی گفت: خوشبختانه مردم این سریال را دوست داشته‌اند و این نشان می‌دهد که تلاش‌های شبانه‌روزی نتیجه می‌دهد و می‌شود با کار خوب با مردم ارتباط برقرار کرد.
حضور در «جوکر»
این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون در مورد حضور در جوکر نیز اظهارداشت: حضور در این برنامه را نمی‌شود بازیگری دانست. جوکر یک مسابقه کمدی و بسیاری از اتفاقات آن واقعی بود و بازیگری در آن اتفاق نمی‌افتاد. تمام اتفاقاتی که در این رئالتی شو شکل می‌گرفت کمدی بود و به خاطر همین مخاطب جذب آن شد و این برنامه را پسندید.
وی در مورد واکنش مردم نسبت به جوکر گفت: مردم از دیدن این برنامه لذت بردند و حتی شوکه شدند. من در تئاتر قهقهه زدن مردم را دیده بودم اما در قاب تصویر نه. بسیاری از مردم فیلم قهقهه زدن خود پای جوکر را برای ما ارسال می‌کردند. این اتفاق، بی‌نظیر بود و من به خود می‌بالیدم و افتخار می‌کردم و از این بابت شاکر خداوند هستم.
مردم من را بیشتر با کارهای طنز می‌شناختند
جمشیدی‌فر در مورد حضورش در نقش‌های جدی و طنز در این سال‌ها بیان کرد: هر بازیگری دوست دارد، نقش‌هایی بازی کند که او را به چالش می‌کشد. من در تئاتر تجربه کار جدی و طنز را داشته‌ام اما در قاب تصویر، مردم من را بیشتر با کارهای طنز می‌شناختند. در این میان، سریال زخم کاری و اعتماد محمدحسین مهدویان به من باعث شد تا در نقش‌های جدی هم دیده شوم، چون دغدغه آن را داشتم.

بازیگر فیلم چند میگیری گریه کنی ۲ در پاسخ به این سوال که ترجیح شما بازی در کدام ژانر است جدی یا طنز؟ اظهارداشت: من هر دو را دوست دارم اما با توجه به سنگین بودن وزنه کارهای طنزم، بیشتر می‌خواهم کارهای جدی را تجربه کنم. این را هم بگویم که من عاشق کار کمدی هستم به ویژه اینکه در این روزها کارهای طنز تبدیل به یک نیاز جدی جامعه شده است.
نگاه کیفی نمایش خانگی به سریال‌سازی
وی در مورد پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی و همکاری با آنها گفت: نگاه نمایش خانگی به سریال‌سازی کیفی است و نگاه مدیران شبکه نمایش خانگی به مخاطب بر اساس احترام است.
جمشیدی‌فر افزود: دوست ندارم بحث را رقابتی کنم اما صدا و سیما با توجه به وجود تنوع سلایق مخاطبانش، نمی‌تواند رضایت کامل همه را برآورده کند اما پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی توانسته‌اند آثاری بسازند که به دل مخاطب بنشیند