زندگی با پاهای بسته

بستن پاها عمل زجر آوری که پای میلیون ها دختر و زن چینی را معلول کرد.

پاهای کوچک همچون نیلوفر طلایی دختران به قیمت داشتن زندگی و ازدواجی بهتر شکسته  و با پارچه ای به کف پا بسته میشد.

در کتابی از لورل بوسن گفته شده بستن پاهای دختران به منظور زیبایی آنها بوده است . اما تحقیقات بوسن نشان میدهد که  این رسم کاملا اشتباه در بین مردم جا افتاده است.

بوسن میگوید: دختران هفت ساله ای که پاهایشان بسته شده بود، به ویژه در حومه شهر معنایی از زیبایی نداشتند بلکه برای هدفی اقتصادی به دنیا آمده بودند .

مدت زمان بسته بودن پاها به دلایل روشن اقتصادی بسیار طولانی بود و راهی برای نشاندن طولانی مدت دختران به منظور کمک به تولید نخ، پارچه، تشک، کفش و تور های ماهیگیری به حساب می آمد که اقتصاد خانواده بر پایهٔ این تولید استوار بود. زنان از نشان دادن و صحبت در مورد پاهای بسته شان خجالت نمیکشیدند . ودرر مورد زیبایی که از آن گفته میشد دچار شک و تردید بودند.

تحاریف تاریخ

باید بین پاها و دست ها ارتباطی پیدا کنیم. بستن پاها باعث میشد تا زنان در کلبه هایی کوچک کار های دستی بیشتری انجام دهند و به گفتهٔ بوسن ساختن بُتی به عنوان زیبایی  تحاریف قبل از تاریخ است.

رسم بستن پاهای دختران جوان ادامه پیدا کرد زیرا ساعت  نشستن آنها در آن وضعیت خسته کننده برای انجام کار های بی تحرک طولانی تر میشد و تنها زمانی این رسم کمرنگ تر شد که پارچه های تولید شده و واردات، ارزش اقتصادی صنایع دستی را پایین آورد.

پروفسور بوسن،استاد انسان شناسی در دانشگاه مک گیل در مونترال، هیل گیتس ودانشگاه مرکزی میشیگان، از 1800 زن مسن – نسل گذشته که پاهایشان را میبستند- در مناطق مختلف روستایی  چین با هدف پاسخ به سوال زمان و علت کمرنگ شدن این رسم مصاحبه را انجام داد.

بوسن دریافت،  بستن پاها در مناطقی که اقتصادشان بیشتر بر پایهٔ تولید اجناسی مانند پارچه در خانه ها بوده هنوز هم رواج داشته است تا زمانی که پارچه های  ماشینی کارخانه ها با قیمتی ارزان در این مناطق عرضه شد .

دختران تقریبا  همزمان با بسته شدن پاهایشان در سنین 6، 7 سالگی شروع به نخ ریسی میکردند.

زن مسنی که در سال 1933 به دنیا آمده بود، به محققان ما گفت: ” مادر من پاهای مرا حدودا  در سن ده سالگی بست، در همان سن ما شروع به چرخاندن پنبه ها و نخریسی کردیم. هرزمان که پای مرا میبست تا زمانی که به پای من صدمه میزد گریه میکردم.

تاریخچه بستن پاها به سلسلهٔ سونگ ( 960-1279) برمیگردد که از محافل دربار  شروع شد و کم کم به نخبگان ثروتمند از شهر به حومهٔ چین گسترش یافت و در قرن نوزدهم در سراسر چین امری عادی بود و این رسم به تدریج در سال های اولیه قرن نوزدهم کاهش یافت.

مترجم: سارا حاتمی