صندلی بیشتر به جای شفافیت

همه نشستن ها یا همه صندلی ها برای نشستن و استراحت کردن طراحی نشده اند.

معمولا اینگونه است که آدم‌ها می‌نشینند تا خستگی از تن در کنند اما خب همه نشستن ها یا همه صندلی ها که برای نشستن طراحی نشده اند، مثلا بعضی صندلی ها هستند که تازه وقتی بر آنها تکیه می زنی مسئولیتی دو برابر برایت ایجاد می‌کنند.

یکی از این صندلی ها همین کرسی های سبز مجلس هستند که تازه وقتی بر آن تکیه می زنی مئسولیت های بسیاری بر دوشت می‌افتد. مجلس یازدهم که با شعار شفافیت آغاز به کار کرد هنوز نتوانسته این وعده را حتی در مورد رای‌گیری خودش عملی کند.

حالا اما مدتی است که قرار بر این شده تعداد این صندلی‌ها و افراد نشسته بر آن بیشتر شود تا بلکه بتوانند گره‌ای از مشکلات مردم باز کنند.

ابتدای آذرماه بود که محمدصالح جوکار رئیس کمیسیون امور داخلی کشور و شورا‌ها در مجلس شورای اسلامی در توضیح طرح افزایش تعداد کرسی‌های نمایندگی مجلس شورای اسلامی، گفت: بر اساس اصل ۶۴ قانون اساسی به ازای هر ۱۰ سال باید ۲۰ نماینده به تعداد نمایندگان فعلی مجلس اضافه شود، اما با گذشت دو دهه، این اصل قانون اساسی تحقق پیدا نکرده است. این طرح در مجالس هشتم، نهم و دهم نیز مطرح شده ، اما نتوانست در صحن مجلس رأی لازم را کسب کند.

طرحی که اسامی امضا کنندگان آن به این شرح است: محمدصالح جوکار – نصراله پژمان فر – جعفر راستی – موسی احمدی – حسین امامی راد – جعفر قادری – محمد مهدی مفتح – علیرضا عباسی – سید محمدرضا میر تاج الدینی – سید علی یزدی خواه – جواد کریمی قدوسی – محمدرضا دشتی اردکانی – عبد الناصر درخشان – حسین حق وردی – معین الدین سعیدی – روح اله نجابت – بهزاد رحیمی – على جدى – اصغر سلیمی – جواد نیک بین – یعقوب رضازاده – غلامعلی کوهساری.

طبق اصل شصت‌وچهارم قانون اساسی عده‌ نمایندگان‌ مجلس‌ شورای‌ اسلامی‌ دویست‌ و هفتاد نفر است‌ و از تاریخ‌ همه‌ پرسی‌ سال‌ یک‌هزار و سیصد و شصت‌ و هشت‌ هجری‌ شمسی‌ پس‌ از هر ده‌ سال‌، با در نظر گرفتن‌ عوامل‌ انسانی‌، سیاسی‌، جغرافیایی‌ و نظایر آنها حداکثر بیست‌ نفر نماینده‌ می‌ تواند اضافه‌ شود.

زرتشتیان‌ و کلیمیان‌ هر کدام‌ یک‌ نماینده‌ و مسیحیان‌ آشوری‌ و کلدانی‌ مجموعآ یک‌ نماینده‌ و مسیحیان‌ ارمنی‌ جنوب‌ و شمال‌ هر کدام‌ یک‌ نماینده‌ انتخاب‌ می‌ کنند. محدوده‌ حوزه‌ های‌ انتخابیه‌ و تعداد نمایندگان‌ را قانون‌ معین‌ می‌ کند.

آیا مجلس پذیرای مهمانان تازه خواهد بود؟

علی بابایی کارنامه نایب رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس درباره ضرورت انجام این طرح به ما گفته است که  باید در تعداد کرسی‌های نمایندگان مجلس تجدید نظر صورت بگیرد، زیرا برای مثال در شهری یک نماینده با ۱۲ هزار رای وارد مجلس می‌شود و تهران و یا ساری باید یک نماینده ۱۵۰ هزار رای بیاورد تا بتواند وارد مجلس شود، ولی اهمیت شهرستان‌ها در مسائل اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و پیوست‌های اقلیمی بیشتر است، پس حتما ما باید تجدید نظر کنیم و به تعداد اعضای پارلمان در کشور تعدادی را اضافه کنیم.

نایب رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس معتقد است در حال حاضر در بسیاری از شهرستان‌ها بی عدالتی حاکم است؛ برای مثال شهرستان این نماینده تنها مرکز استان در کشور است که با دو نماینده روزگار می‌گذراند. باید قانون انتخابات مجلس را عوض کنیم و اگر این قانون کلی که در مجلس است کم شود به مرور اتفاقات بهتری رخ خواهد داد، زیرا امروز مردم از نماینده هم توقع دارند که مشکلات وامشان را مثلا حل کنند و هم اقدامات ملی انجام دهد . اگر قرار باشد که نماینده در کنار دستگاه‌های اجرایی قرار بگیرد، اما ساختار حزب محوری در کشور وجود نداشته باشد و با سوالات متفاوتی رو به روش شود همه اینها اقدامات نماینده را با مشکل مواجه می‌کند این جمله را بابایی می گوید.

دست رد مجالس قبل به طرح افزایش نمایندگان

سید حسین نقوی حسینی نماینده سابق مجلس دست رد مجالس قبل به طرح افزایش نمایندگان  را تایید کرده و گفته است که شهری مانند کرج روزگاری صرفا ۵۰۰ هزار نفر جمعیت داشت و یا ورامین ۱۰۰ هزار نفر جمعیت داشت و با توجه به این جمعیت شاید دو نماینده برایشان کافی بود، اما در حال حاضر برای مثال شهر کرج حدود دو میلیون نفر جمعیت و شهریار حدود یک میلیون نفر جمعیت دارد، بنابراین باید تعداد نماینده‌هایشان هم به نسبت جمعیت افزایش یابد.

او گفته که در مجلس نهم و دهم این طرح دو بار به صحن علنی رفته بود، ولی مجلس این طرح را تصویب نکرد. الان مجلس یازدهم که حدود بیست سال از تاریخش گذشته است طرح را با ۴۰ نماینده پیشنهاد کرده، اما نمایندگان علت این که در مجلس نهم تصویب نشد این بود که مجلس اصلا ظرفیت افزایش نماینده ندارد و افزایش نماینده هم مشکلی را حل نمی کند و باید فعلا با همین تعداد ادامه یابد . در مجلس یازدهم هم این طرح مجددا به صحن آمده است، اما به نظر می‌رسد که نمایندگان این طرح را تصویب نخواهند کرد.

علت تصویب نشدن این طرح در دوره های پیشین را هم غلامحسین رضوانی نایب رئیس کمیسیون برنامه، بودجه و محاسبات مجلس توضیح داده و گفته است که این امر برای دولت بار مالی دارد، دولت نیز باید با آن همراهی می‌کرد به همین دلیل انجام نشد.

آیا مجلس پذیرای مهمانان تازه خواهد بود؟

رضوانی گفته که اکنون مجلس در حال تعیین معیارها برای انجام این اقدام است.

این نماینده مجلس در تعریف معیارها هم می گوید تعیین معیارها یعنی اینکه ملاک‌ها برای افزایش تعداد نمایندگان چه باشد، یعنی افزایش معیشت، افزایش قلمرو، تعداد شهرستان‌ها و این گونه موارد یعنی گستردگی حوزه و جمعیت و عواملی از این قبیل مد نظر قرار خواهد گرفت تا در زمانی که قرار است مصادیق را تعیین کنند با توجه به این موارد باشد.

غلامرضا منتظری نایب‌ رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس هم درباره طرح افزایش تعداد نمایندگان خانه ملت می گوید افزایش تعداد کرسی‌های مجلس باید توجیه منطقی داشته باشد و تمام جوانب آن بررسی شود. این طرح در شرایطی معقول به نظر می‌رسد که نماینده مجلس به دلیل وسعت حوزه انتخابیه نتواند با مردم ارتباط بگیرد و انتظارات موجود را رفع کند.

گاهی با تقسیم کار میان نمایندگان یک استان می‌توان مشکلات را حل کرد و در این شرایط نیاز به افزایش تعداد کرسی‌های مجلس نیست. این جمله را نایب رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس  می گوید.

همه این حرف‌ها درباره این طرح گفته شد، اما با این حال هنوز لزوم تصویب این طرح در مجلس جای سوال بسیاری است به نحوی که بسیاری معتقد هستند که مجلس طرح‌های بسیار واجب تری نسبت به این موضوع در دست دارد و اگر قرار است گره‌ای از مشکلات مردم باز شود با همین تعداد نمایندگان هم می‌شود باز کرد.

عده‌ای معتقدند به نمایندگان مجلس باید ۴۰ نفر دیگر و عده‌ای دیگر می‌گویند ۶۰ نفر دیگه باید اضافه شوند؛ باید دید نمایندگان پارلمان این معادله سه مجهولی مجلس را حل می‌کنند یا این قصه نیز سر درازی پیدا می‌کند.