محرمِ رضوی و معرفت آموزی حسینی

غلامرضا بنی اسدی

فصل غم است محرم. تا قیامت ماه ماتم است این روز های به سی رسیده که سیمرغ جان را به قافِ اندوه پرواز می دهد. گاهِ سوگواری است این ایام که “هذا یوم تبرکت به بنو امیه” حکایتِ مصیبتی است که در یک روزش آفریدند و همه آفریدگان را به سوگ نشاندند. ماتم نشین کردند خلق را در عزای حجت خدا و به شادخواری نشستند اولاد “آکله الاکباد” و این نه شرح یک روز که پیشانی نوشت همه روز هاست تا قیام قیامت. همه روز ها میدان مشق حق و باطل است، عرصه جهاد حسین(ع) علیه یزید. محرم فقط ویترین این مجاهدت مدام است و خط اول دفتر که باید هزار بار از روی آن نوشت. کاش شاعر بودم تا نوحه می سرودم که حرف مولای ما امام رضا به شاعر معرفت شناخته چنین است: یا دِعْبِلُ! اُحِبُّ اَنْ تُنْشِدَنى شِعْراً فَاِنَّ هذِهِ الا يّامَ اَيّامُ حُزْنٍ كانتْ عَلَينا اَهْلِ الْبَيْتِ عليهم السّلام ؛اى دعبل ! دوست دارم كه برايم شعرى بسرايى و بخوانى ، چرا كه اين روزها روز اندوه و غمى است كه بر ما خاندان رفته است .(جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 567) روز هایی که با گریه باید، بر خنده های دندان نما و وقیحانه “العین ا بن العین” شورید. محرم برای ما فقط جنبه مناسکی ندارد بلکه راهبر نوشتی است برای همیشه که – به قول موسوی گرمارودی- خون تو تاریخ را به دو نیم کرد و بعد این هرچیز یا سرخ است، یا حسینی نیست. ما هم سرخ می خوانیم درسی را که ثارالله به همه انسان ها داد. درسی که چون باز بخوانیم خود “احیای امر امامت خواهد بود که از ما خواسته شده است. مگر نه این که عالم آل محمد می فرماید: یا دِعبِلُ! اِرْثِ الحُسَيْنَ عليه السّلام فَاَنْتَ ناصِرُنا وَ مادِحُنا ما دُمْتَ حَيّاً فَلا تُقصِرْ عَنْ نَصْرِنا مَا اسْتَطَعْتَ؛ اى دعبل ! براى حسين بن على عليه السّلام مرثيه بگو، تو تا زنده اى ، ياور و ستايشگر مايى ، پس تا مى توانى ، از يارى ما كوتاهى مكن . آری مرثیه خوانی، سوگواری، معرفت آموزی، گریه و حتی “تباکی” نه فقط یک کنش عاطفی و احساسی که فعالیتی رسمی در جبهه ای است که سید الشهدا پرچم افرازش تا قیامت هستند. امسال که کرونا فضا را به التهاب کشانده است و ضرورت رعایت شیوه نامه های بهداشتی، ما را از تجمعات گسترده محروم کرده است. باید به هر شکل و شیوه ای که می توانیم با تکریم محرم به احیای امر امامت بپردازیم. حتی اگر شده تنها در خانه به سوگ بنشینیم. بله، محرم هست، حسین(ع) باز پرچم افراشته است و ما هم هستیم و باید بکوشیم خود را به پای پرچم برسانیم….