به دیدار خورشیدهای پنهان

مرکز توانبخشی فیاض بخش، میزبان جمعی از اهالی تئاتر خراسان به بهانه افتخارآفرینی تئاتر خراسان در جشنواره تئاتر فجر شد. در این محفل صمیمی که به صورت بازدید از کارگاه‌های اشتغال و گفت‌و‌گوی متقابل و دوستانه با مددجویان برگزار شد،  هنرمندانی پیش‌کسوت و جوان از جمله، حمیدرضا سهیلی، محمود ثابت‌نیا، مهدی خیری یزدی، حسین انصاری، بهمن حافظیان، احمد مینایی، شهاب ملت‌خواه، محسن مصطفی‌زاده، کمیل سهیلی، سهند خیرآبادی، میلاد قنبری، محمد حسن نیازی، شهاب افتخاری و مرجانه حسین‌زاده حضور داشتند.

در ابتدا، تعدادی از کودکان مرکز توانبخشی فیاض بخش با خواندن متن و خوشامدگویی زیبایی به هر یک از هنرمندان یک شاخه گل هدیه دادند. سپس توسط عوامل روابط عمومی آسایشگاه، امید استادی، مهدی عیدیان و اردلان تاج‌الدینی، به سمت ساختمان کارگاه‌های اشتغال راهنمایی شدیم. جایی که در آن روزانه بیش از 200 مددجو مشغول به کار هستند. هنرمندان از کارگاه‌ها یک به یک بازدید کردند و با مددجویان گرم و دوستانه گپ زدند.

امید استادی، از روابط عمومی آسایشگاه توانبخشی فیاض بخش در رابطه با کارگاه‌های اشتغال زایی گفت: هدف اصلی کارگاه‌های اشتغال زایی، توانبخشی است. این کارگاه‌ها شامل، معرق، سفال، مونتاژ، خیاطی، تابلوفرش، چرم دوزی، شمع سازی و تعمیرات موبایل می‌شود. امروز با اهالی تئاتر به این کارگاه‌ها سر زدیم و مددجویان در رابطه با کارها و هنر خود با این بزرگان گفت و گو کردند. سید جعفر تقی پور، از توانمندترین مددجویان ما است که مدتی پیش در مقطع کارشناسی ارشد رشته حقوق اسلامی فارغ التحصیل شد و در حال حاضر، نمایندگی بیمه را در آسایشگاه فیاض بخش دارد و به کار بازاریابی بیمه برای کارکنان، خیرین و بازدیدکنندگان از آسایشگاه مشغول است. علی مهتاب از دیگر مددجویان مستعدی است که مسئولیت کارگاه معرق را به عهده دارد. فاطمه معروفی نیز از مددجویان موفق در زمینه نقاشی است.

وی در رابطه با عرضه محصولات کارگاه‌های فیاض بخش افزود: ما فروش و عرضه مستقیم محصولات را نداریم اما اگر نمایشگاهی با موضوعیت توانبخشی باشد محصولات کارگاه های خود را در آنجا عرضه می‌کنیم. ما هم از مسئولین، ادارات و خیرینی که با ما در ارتباط هستند و از ما در این راه حمایت می‌کنند با اهدای کارهای معرق و تابلوفرش‌های مددجویان موسسه به ایشان به رسم یادبود که برچسب آسایشگاه را دارد تقدیر و تشکر می‌کنیم.

به گفته استادی، بازدید از آسایشگاه اطفال به دستور پزشک ممنوع است و دلیل آن، بیماری‌های مختلفی است که در فصل سرما شایع می‌شود.

پس از بازدید از کارگاه‌ها، با سهند خیرآبادی، نویسنده جوان و فعال تئاتر، در رابطه با تجربه حضور در مرکز توانبخشی فیاض بخش گفت‌و‌گو کردم که در ادامه می‌خوانید.

• نظر شما درباره کارگاه‌های اشتغال و فضای آن چیست؟

برای من بازدید از کارگاه‌ها تجربه جدید و بسیار هیجان انگیزی بود. زمانی که به ما می‌گویند به یک مرکز توانبخشی سر بزنید، با نگاهی منفی و نگران درباره آن فکر می‌کنیم؛ اما کارگاه‌های اشتغال سرشار از انرژی مثبت بود. در واقع ما نیاز داریم در کنار این بچه‌ها باشیم و از آن‌ها انرژی بگیریم؛ برخلاف آنچه که تصور است؛ ما آن گروهی هستیم که حالشان همیشه بد است و سرشار از اندوه و ناامیدی هستیم؛ باید با آمدن به این فضا و بودن در کنار بچه‌ها، سرشار از امید و انگیزه شویم.

• آیا بستر و شرایطی برای دعوت از هنرجویان مرکز، برای بازی در تئاترها وجود دارد؟ اگر وجود دارد چرا تاکنون از آن‌ها دعوت نکردید یا همکاری‌های لازم صورت نگرفته‌است؟

اگر بخواهم حقیقت را بگویم، تا به حال به این موضوع فکر نکرده بودم! و الان نمی‌توانم قولی از این بابت بدهم زیرا باید آموزش، سواد و برنامه‌ریزی درستی در پشت این حرکت باشد. باید به اینجا در فرصتی مناسب مراجعه کرد و با انجام تحقیقات و گرفتن تست از علاقه‌مندان به تئاتر، فعالیت‌های کانون تئاتر مرکز توانبخشی را با حضور و حمایت هر چه بهتر هنرمندان تقویت کرد و گسترش داد. برای مثال موسسه‌ای در تهران وجود دارد به نام «طلوع بی‌نشان‌ها» که برای کمک به کارتن خواب‌ها می‌توانید از آن‌ها اطلاعات لازم را بگیرید. در اینجا نیز برای رسیدن به شناخت و دسترسی بهتر درباره فعالیت‌های کانون تئاتر، نیاز به یک واسط قوی و شروع یک تعامل خوب و سازنده است.

• آیا دغدغه یا ضعفی را در شکل‌گیری این تعامل و در حضور هنرمندان و مردم در این فضا موثر می‌دانید؟

به طور کلی، ما آدم‌ها بیشتر از آنکه به تئاتر، هنر، کار و چنین چیزهایی نیاز داشته باشیم نیاز داریم حس کنیم یک شکل و یکدست هستیم و همگی شبیه یکدیگریم. به نظر من وقتی به اینجا می‌آییم نباید به ما درباره کارگاه‌ها و فعالیت‌ها توضیحی بدهند و این ضعف در نگرش ماست که تا به حال برای بودن در کنار بچه‌ها به اینجا نیامده‌ایم و باید بدانیم که هیچ تفاوتی بین ما وجود ندارد و چه بسا که این عزیزان ما در مرکز، از ما بسیار امیدوارتر و توانمندتر هستند و ما باید از آن‌ها، منشِ زندگی کردن بیاموزیم. این نگاه بالا به پایین، و این بازدیدها به عنوان یک آدم ویژه هیچ ارزش و مفهومی ندارد. باید مدام به اینجا بیاییم و برای حال خودمان، در کنار بچه‌ها باشیم، با یکدیگر گپ بزنیم و یک نیم روز خود را در اینجا بگذرانیم.

• با توجه به افتخارآفرینی‌های ستاره‌های تئاتر مشهد در جشنواره تئاتر فجر و دلیل گردهمایی این محفل صمیمی، کمی از وضعیت فعلی تئاتر استان بگویید.

من امسال جزو کسانی که جایزه گرفت نبودم اما بچه‌های تئاتر ما، خوش درخشیدند. تئاتر گروه ما «پیانیستولوژی» و کار «حذفیات» مهدی ضیاچمنی اقبال بسیار خوبی در جشنواره تئاتر فجر امسال داشت و افتخارات ارزشمندی کسب کردیم که البته کافی نیست. مشهد در حوزه تئاتر، شهر بازیگر خیزی است که افتخارات زیادی در کارنامه خود دارد و به تازگی کسب افتخاراتی در زمینه نویسندگی، کارگردانی، صحنه و موسیقی هم به آن اضافه شده‌است. اما مشکل اصلی ما در جشنواره تئاتر فجر امسال این بود که تنها یک کار تئاتر موفق داشتیم. این در حالیست که تئاتر ما در هر سال ظرفیت تولید ده اثر موفق را دارد و ما امسال تنها دو کار موفق عرضه کردیم.

در پایان امیدوارم، روزگاری در این شهر دانشگاه هنر و دانشکده تئاتری داشته باشیم و در فضایی آزاد و مثبت هنر خود را به طور آکادمیک و حرفه‌ای دنبال کنیم.

گفتگویی از هدیه ریحانی

عکس: امید استادی