زندگی به اندازه یک بند انگشت

هنر مقوله ای است که مرز و محدودیتی نمی‌ شناسد و هیچ وقت محیط ، در دایره های خود ساخته و تحمیل شده نبوده است. این روزها جوانترها در کنار تحصیلات گوناگون و متفاوتی که دارند بحث هنر و گرایش های مختلف آن را نیز به صورت جدی دنبال می کنند که به جهاتی حائز اهمیت و بررسی است. اول این که اوقات فراغت ، بلا استفاده نمی ماند و دوم این که تا حدود زیادی به اقتصاد خانواده ها کمک می شود. و این ها همه جدا از ارتقایی است که سطح فرهنگی یک جامعه مدرن به سبب این خرده فعالیت های هنری به آن می رسد. «سعیده نمازی» که کارشناس ارشد دکوراسیون داخلی ساختمان است چند سالی است  دست ابتکار جالبی زده و با مواد در دسترس و معمول ، آثار حجمی بسیار کوچک و مینیاتوری را خلق کرده که در نوع خود کم نظیر و بسیار ارزشمند است. بسیاری از این آثار به صورت سفارشی برای مشتری آماده می شود و تاکنون در دو نمایشگاه جمعی به نمایش در آمده است. گفتگوی کوتاه و صمیمانه ای با این هنرمند خوب خراسانی داشتیم که در ادامه آورده ایم.

کمی درباره این هنر و کاری که انجام می دهید بگویید..

این حرفه یک کار ذوقی و نسبتا خلاقانه  و در عین حال مستلزم داشتن حوصله ی زیاد است. چون کار در ابعاد و سایزهای بسیار کوچک ساخته می شود که  شاید از حوصله خیلی ها خارج باشد. ساخت حجم های کوچک و اصطلاحا بند انگشتی ظرافت های بسیاری را می طلبد که فکر میکنم در حوصله خیلی ها نگنجند. مثلا ساخت ماکت یک آشپزخانه بسیار کوچک و مینیاتوری گاه ماه ها زمان می برد و چون تمام جزییات به همان مقیاس، کوچک می شود، نیاز به دقت و ذوق قابل ملاحظه ای دارد.

درباره موادی که شما در این کار از آن استفاده می کنید هم توضیح دهید.

متریال هایی که من در این کار استفاده می کنم غالب  چوب است ولی از متریال هایی مانند خمیر،  شیشه و انواع کاغذ های فابریانو هم استفاده می شود که بسیاری از این مواد  از مواد شاید بلااستفاده ای که در اطراف یا طبیعت وجود دارد تامین می شود . نمی خواهم بگویم این مواد بازیافتی است که واقعا نیست ولی سعی می کنم از مواد و مصالحی استفاده کنم که هزینه زیادی برای آن انجام نشود ولی البته موارد زیادی هم در کار به وجود می آید که لازم است از موادی استفاده کرد که هزینه زیادی را به این هنر تحمیل می کند.

چرا تا کنون به فکربرپایی یک نمایشگاه ویژه و انفرادی برای این آثار نیفتاده اید؟

خیلی دوست داشتم از آثار هنری خودم یک نمایشگاه مستقل و انفرادی  برگزار کنم ولی  این هنری است که در چند سال اخیر بیشتر به آن توجه شده است. البته هنوز هم در بعضی از شهرها جا نیفتاده ولی خدا را شکر به مرور این هنر در حال دیده  شدن است و مشهد از جمله شهرهایی است که نسبتا  این هنر در آن دیرتر دیده شده و استقبال کننده زیادی نداشته البته جز یک قشر خاص هنری و یا میشود گفت هنر دوستانی که اتفاقات هنری را به صورت جدی تری دنبال می کنند.

به اعتقاد شما این گونه هنرها چقدر و چگونه می تواند به اقتصاد خانواده ها کمک کند؟

این هنر و هر نوع هنر دستی  دیگر قطعا می تواند کمک شایانی به اقتصاد خانواده داشته باشد ولی به خیلی چیزها بستگی دارد از جمله فرهنگ مردم که در بعضی شهرها گرایش مردم به هنرهای گوناگون متفاوت است به طور مثال و البته به اعتقاد من در خراسان گرایش به آثار نمایشی و موسیقی سنتی وآثار خوشنویسی بسیار قابل توجه است   و این در حالی است که مردم در  شهرهایی از جمله تهران، اصفهان، شیراز و یا حتی تبریز؛ مشتاق کارها و هنرهای صنایع دستی هستند و قاعدتا بازار و رونق این جور کارها در این شهرها بیشتر است  که باز هم تاکید می کنم این موضوع عمومیت ندارد .ولی از حق نگذریم در چند سال اخیر به هنر توجه بیشتری شده و می توان گفت هنرهای تجسمی و هنرهای دستی در تمام نقاط ایران تقریبا جای خودش را باز کرده. بنابر این می تواند یکی از منابع مالی و اقتصادی خانواده ها باشد. ضمن اینکه عصر حاضر عصر تکنولوژی و ارتباطات است و دنیای مجازی کمک قابل توجهی به تهییج ذوق ، در بازار کرده  و باعث شناخت بیشتر افراد نسبت به این هنرها شده است.

علاقه به هنر اساسا در خود شما چگونه شروع شد و چگونه شکل گرفت؟

در مورد علاقه من به هنر باید بگویم از دوران کودکی مشتاق و علاقمند بودم و حتی یادم هست در همان زمان چیزهای کوچکی با چوب می ساختم و اگر از حق نگذریم شاید این گرایش و ذوق هنری من به آبا و اجداد پدری و مادری من هم برگردد و همچنین تشویق‌های اطرافیان به ویژه خانواده ام. وقتی در یک خانواده توجه به داشته ها و توانایی هایی اعضای آن خانواده شود مطمئن باشید ایده ها و توانایی ها ،در محیطی امن می تواند پرورش پیدا کند و استعداد ها از آسیب های گوناگونی که ممکن است در بیرون خانواده به آن دچار شوند مصون می ماند

کلام آخر؟

از شما و مجموعه صبح امروز که جایی هم برای هنرهای اینچنینی در جراید ایجاد کرده‌اید سپاسگذارم.

محمدرضا سرسالاری