محجوب: بهترین کار ممکن خداحافظی با جودو بود!

جودوکار المپیکی ایران پس از کوچ به تایلند و حضور در رشته MMA از خداحافظی همیشگی با جودو خبر داد و گفت: سال ها با جودو زندگی کردم اما نخواستم بیشتر از این جوانی‌ام را در این رشته تلف کنم.

«جواد محجوب»، جودوکار وزن ۱۰۰- کیلوگرم ایران و دارنده مدال طلا و نقره آسیا و یک طلا، یک نقره و ۵ برنز در رقابت های مختلف گرند اسلم و گرندپری، بدون شک یکی از بهترین های جودوی ایران طی سال های اخیر بود که بدلیل اوضاع آشفته این رشته طی چند سال گذشته، هیچ گاه نتوانست به آنچه که استحقاقش را داشت برسد.

محجوب همچنین سهمیه حضور در المپیک ۲۰۱۲ لندن و ۲۰۱۶ ریو را بدست آورد که در لندن بدلیل خودداری از مصاف با نماینده رژیم صهیونیستی حذف شد و در المپیک ریو نیز با شکست در دور نخست وداع زودهنگامی با این رقابت ها داشت. البته محجوب تدارک بسیار ضعیف پیش از حضور در ریو و بی تفاوتی مسئولان وقت وزارت ورزش و جوانان و در راس آن‌ها نصرالله سجادی نسبت به اوضاع و احوال ۲ جودوکار المپیکی را مهمترین عامل ناکامی جودوی ایران در المپیک۲۰۱۶ می داند.

محجوب اخیرا و پس از سال ها حضور در جودوی ایران در تصمیمی ناگهانی قید ادامه حضور در این رشته را در میان بی تفاوتی مسئولان زد و مانند امیر علی اکبری فرنگی کار سابق ایران راهی تایلند شد تا از این پس به جای تاتامی جودو در رینگ MMA برای ایران مبارزه کند!

«جواد محجوب» درباره علت این تصمیم خود و مشکلاتی که طی سال ها حضور در جودوی ایران داشته صحبت کرد که در ادامه می خوانید:

•  قبل از المپیک تصمیم گرفتم به MMA بروم

قبل از  المپیک ریو تصمیم گرفتم پس از حضور در این رقابت‌ها دیگر جودو را رها کنم و به رشته MMA بروم. در این راه نیز کسی من را تشویق نکرد و یا فریب نداد،‌ بلکه در جودو به جایی رسیدم که دیدم بهترین کار ممکن خداحافظی با این رشته و حضور در MMA است.

• دیدم بهتر است عمر و جوانی‌ام را بیش از این در جودو تلف نکنم

با شرایطی که طی چند سال گذشته داشتم دیدم بهتر است عمر و جوانی‌ام را بیش از این در جودو تلف نکنم. پیش خودم گفتم به MMA می روم. اگر موفق شدم که هیچ اگر هم نشدم انتخابی است که خودم انجام داده‌ام و به دلخواه خودم پا در این راه گذاشته‌ام.

• رقبایمان در فرانسه و ژاپن اردو زده بودند ما در چناران!

من در دو  المپیک 2012 لندن و 2016 ریو حضور داشتم. در لندن که به حریف رژیم صهیونیستی خوردم و به علت حضور نیافتن بر روی تاتامی از دور رقابت‌ها کنار رفتم، اما برای حضور در ریو  تلاش زیادی انجام دادم تا به موفقیت برسم چرا دیگر وقتش بود.  ولی در مقابل، مسئولان فدراسیون چند ماه باقی مانده به المپیک یک مربی از ازبکستان آورد و او را سرمربی تیم ملی کرد که اصلا جودو نمی‌دانست ،‌ بلکه یک مربی سامبو بود. به اجبار این مربی را بالای سر ما قرار دادند که هیچ فایده‌ای برای ما نداشت و اصلا زبانش را نمی‌فهمیدیم و در تمرینات کاری با هم نداشتیم. اما رقبای من همگی در ژاپن و فرانسه اردوهای مشترکشان را پشت سر می‌گذاشتند و ما با چنین وضعیتی در چناران اردو زده بودیم!

• بهتر دیدم جایی بروم که ارزشم را می‌دانند

با توجه به بی‌تفاوتی مسئولان به ورزشکارانی نظیر من که قدر سال‌ها زحمتم را ندانستند بهتر دیدم که چهار سال دیگر از عمرم را برای حضور در  المپیک 2020 تلف نکنم و به جایی بروم که هم درآمد برایم دارد و هم به خواسته‌هایم توجه می‌کنند و ارزشم را می‌دانند.

• فعلا زمان مبارزه‌ام را نمی‌دانم

هنوز نمی دانم اولین مبارزه رسمی‌ام در MMA چه زمانی خواهد بود. فعلا باید چند ماه تمرکزم را  بر روی تمرینات و کسب تجربه قرار دهم. این موضوع دست خسروی نژاد است و هر گونه که او برنامه‌ریزی کند من عمل خواهم کرد.

• داغ مدال المپیک بر دلم ماند

من می‌توانستم از سد بزرگان این رشته در المپیک عبور کنم. همان طور که آن را قبلا نشان داده بودم ولی مسئولان هیچ اهمیتی به درخواست‌های ما نمی دادند. من طی چند سال حضورم در جودو هر بار که به اردوی خارجی رفتم پس از آن به مدال رسیدم. با بررسی همه این اتفاقات بود که تصمیم گرفتم بهتر است جودو را رها کنم. به همین خاطر تصمیم گرفتم به MMA بیایم، چرا که می خواستم بزرگتر از این ها شوم. هر چند داغ مدال  المپیک بر روی دلم ماند، اما مطمئن باشید که در MMA آن را جبران خواهم کرد و پرچم ایران را بارها به اهتزاز درمی‌آورم.

• یک پرس غذا می‌دادند که معلوم نبود چه بود!

من با جودو بزرگ شدم و 10 – 11 سال در این رشته سختی و زجر کشیدم، اما نه تنها شرایط من ،‌ بلکه شرایط دیگر جودوکاران نیز همیشه نامناسب بود و وضعیت ما برای مسئولان اهمیتی نداشت. ما به عنوان ملی‌پوش فقط یک خوابگاه کبکانیان را داشتیم که پس از سه ساعت تمرین، یک پرس به ما غذا می دانند که معلوم نبود داخل آن چه چیزی ریخته‌اند و چه غذایی است. نه پول مکمل می دادند و نه پول ایاب و ذهاب و نه حقوق. من هم یک  شهرستانی متاهل بودم که در کنار ورزش حرفه‌ای باید از پس مخارج زندگی‌ام بر می آمدم، اما هیچ گاه به این موضوعات توجه نشد. الان در اردوی تیم ملی همه متولد 75 یا 76 هستند و شاید بتوانند خیلی از این کمبودها را بواسطه جوانی و آرزوهایی که دارند تحمل کنند. ما مجبور بودیم در اردوهای تیم ملی در خوابگاه شهید کبکانیان جایی بخوابیم که 30 نفر در یک اتاق بدون کمترین امکانات رفاهی حضور داشتیم.

• اهتزاز پرچم ایران از میلیاردها تومان پول برایم ارزشمندتر است

خیلی از مردم و نزدیکانم فکر می‌کنند که MMA یک رشته خطرناک است که ورزشکارانش هنگام مبارزه با جانشان بازی می‌کنند، اما این رشته بر خلاف تصورات یک رشته کاملا حرفه‌ای و قانونمند است که ترکیبی از چند رشته رزمی دیگر است. از مردم می‌خواهم برایم دعا کنند. امیدوارم در MMA بتوانم پرچم پر افتخار ایران را به اهتزاز در بیاروم، چرا که واقعا صحنه بالا رفتن پرچم ایران را دوست دارم و می‌خواهم آن را تکرار کنم، زیرا از میلیاردها تومان پول برایم با ارزش تر است.