مازیار لرستانی از عشق قدیمی، دغدغه نسل جوان و حسرت فرزند داشتن می‌گوید
ویدیویی از گفت‌وگوی مازیار لرستانی، بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون، مربوط به سال ۱۳۹۰ اخیراً در فضای مجازی بازنشر شده که او در آن از تجربه‌های شخصی، عاطفی و دغدغه‌هایش درباره زندگی سخن می‌گوید. این مصاحبه مربوط به دوره‌ای پیش از تطبیق جنسیت اوست، زمانی که با نام شهره لرستانی شناخته می‌شد.
در بخش‌هایی از این گفت‌وگو، لرستانی از رابطه‌ای عاطفی سخن می‌گوید که تأثیر عمیقی بر جهان‌بینی او داشته است:
«کسی که دوستش داشتم، سیزده سال از من بزرگ‌تر بود. شاید همین موضوع باعث شده قهرمان‌های ذهن من، اغلب میانسال‌ها باشند. حتی در فیلمنامه‌هایم هم همیشه شخصیت‌های اصلی از میان آدم‌های میانسال هستند.»
او در ادامه با اشاره به علاقه‌اش به کودکان، از شرایطی می‌گوید که امکان مادر شدن را از او گرفته است:
«عاشق بچه‌ها هستم، اما به دلیل بیماری‌ای که داشتم، پزشکان گفتند امکان بچه‌دار شدن برایم وجود ندارد.»
لرستانی با نگاهی انسانی، نگاه خود را فراتر از زیست شخصی‌اش می‌برد و توضیح می‌دهد:
«امروز چند بچه‌گربه دارم و بخشی از عاطفه‌ام را با آن‌ها تقسیم می‌کنم. اما همیشه فکر می‌کنم که هیچ فرقی بین فرزند من و کودکی که در زاهدان یا بلوچستان زندگی می‌کند، وجود ندارد. اگر بتوانم کاری ماندگار انجام دهم که به درد یک کودک ناشناس بخورد، آن را موفقیت واقعی می‌دانم.»
او در این مصاحبه از دغدغه قدیمی‌اش نسبت به میانسالی و کهنسالی نیز پرده برمی‌دارد و می‌گوید:
«از کودکی نگران دوران پیری بودم. قهرمان‌های ذهنم، پیرها بودند. هر وقت مادربزرگم به خانه‌مان می‌آمد، احساس امنیت می‌کردم، حتی اگر کاری از او برنمی‌آمد.»
مازیار لرستانی در ادامه به نگرشش درباره ازدواج می‌پردازد و با اشاره به ریشه‌های قومی‌اش، چنین توضیح می‌دهد:
«من از ایل لر هستم و در فرهنگ ما ازدواج چیزی بسیار جدی و مقدس است. طلاق برایمان آسان نیست. یا وارد این مسیر نمی‌شویم، یا اگر شدیم، با تمام توان پای آن می‌ایستیم. به همین دلیل به ازدواج فکر نمی‌کنم، مگر اینکه شرایطی کاملاً خاص و استثنایی پیش بیاید.»
او در پایان با نگاهی الهام‌بخش، به دغدغه‌های امروزش اشاره می‌کند:
«من حالا عاشق یک نسل شده‌ام؛ به جوانان این سرزمین، به بچه‌ها. دلم می‌خواهد برای آن‌ها کاری کنم. هدفم این است که اثری بر جای بگذارم که بتواند بر نسل آینده تأثیر بگذارد، چیزی که بماند و به کارشان بیاید.»