اینجا مشهد، صدای مارا هنوز می‌شنوید
قاسم شمسایی
حالا بیشتر از یک هفته می‌شود که تیتر اول تمام رسانه‌های شهر از کرونا و رکورد شکنی‌های پی در پی‌اش خبر می‌دهد. اول رکوردهایی در میزان بستری، مراجعه و مرگ که در طول این 18 ماه اپیدمی سابقه نداشته و به دنبالش کم رنگ شدن پروتکل‌ها و خستگی کادر درمان.
این روزها خبرنگاران هرچه دارند به میدان آورده‌اند از تیترهای رسانه‌های مطبوعشان تا پیج‌های شخصی. شهر حال خوبی ندارد، بیمارستان‌ها ظرفیتشان تکمیل است، امکانات برای این میزان حجم مراجعه کننده کم است، کادر درمان توانی برایش نمانده است و بیماران خسته‌تر از همه…
بیمارانی که برای تهیه نسخه خود مستاصل‌اند، نمی‌دانند به هزینه داروها فکر کنند یا نگران تمام شدن سرم باشند، شاید هم بالای تخت مریضی چشم انتظار خالی شدن تختش…
اما آن سوی داستان هنوز مسافران به مشهد می‌آیند، ظرفیت هتل‌ها با بیمارستان‌ها رقابت می‌کند، از ورودی و خروجی شهر اخبار خوبی نمی‌رسد، کسبه مشغول کارند و چراغ کافه‌ها و رستوران‌ها کماکان روشن است…
اگر هم انتقادی کنی از غم نان می‌گویند، از آن‌ها که مسافرت رفتند، از آن‌ها که دورهمی دارند و از دیگرانی که رعایت نمی‌کنند، انگار برای بوی کافور مسابقه گذاشتند.
و اما مسئولین که انگار همه چیز دارند الا مسئولیت. هر روز در نطق‌هایشان از بحران می‌گویند، از جلسه پشت جلسه، از ابراز نگرانی، از تایید و تکذیب حرف‌هایشان و در آخر منتقد رفتار مردم هستند. انگار یادشان رفته که پشت آن میز نشسته‌اند، حقوق می‌گیرند تا بجای مصاحبه کردن کار کنند. انگار یادشان رفته مسئول بودن یعنی قبول کردن مسئولیت حال این شهر…
و حالا که علم عزای سید و سالار شهیدان در شهر برپاشده، باید نگران عاشقان حسین(ع) هم بود. اما مگر می‌شود عاشق حسین(ع) باشی و حواست به خط مقدم کرونا نباشد. مگر می‌شود دلباخته زینب کبری(ع) که پرستاران ما نامشان را وامدار این بزرگ‌زن هستند،باشی و حواست به خستگی سفید پوشان بیمارستان‌ها نباشد. اصلا مگر کسی که پای روضه حسین(ع) بنشیند، می‌تواند حق‌الناس بر گردن داشته باشد. آری حرفم با شما دلدادگان حسین(ع) است، بیایید و نگذارید در این روزهای درد که شهر چشم انتظار شور و شعور حسینی‌اگ است، دشمنان قسم خورده دین و حسین(ع) خود را مدافع مردم جا بزنند و عکس‌های مراسم عزای ما را بدون ذره‌ای رعایت پروتکل‌ها دست به دست بچرخانند و فریاد دادخواهی حمایت از کادر درمان سربدهند.
بیایید در روزهایی که بعضی نانشان در ساختن دوقطبی عزا و کروناست زیرمیزشان بزنیم. به احترام سرورمان نشان دهیم دلداده حسین(ع) جانش را برای شهر امام مهربانی‌ها می‌دهد. بیاییم به رسم ادب شعور حسینی را در شهر برپاکنیم و نگذاریم خستگی بی‌مسئولیتی مسئولان کمر کادر درمانمان را بشکند.
در آخر باید بگویم نایی برای صدای همکارانم نمانده‌است، چه آن‌هایی که هر روز دوشادوش کادر درمان برای به تصویر کشیدن مجاهدت این سربازان سفیدپوش در خط مقدم مبارزه با کرونا بوده‌اند چه آن‌هایی که با قلم‌هایشان صدای مردم شهر اما با گوش‌هایی که نمی‌خواهند بشنوند چه کنیم…