صبحِ امروز و راهِ روشنِ فردا

غلامرضا بنی اسدی

گفته ام و نوشته ام، بارها، که رسانه برای من حکم مسجد را دارد. جایگاه آگاهی بخشی، معرفت افزایی، و بستر سازمان یافته امر به معروف و نهی از منکر در شکلی امروزین است. بر اساس همین نگاه است که معتقدم اهالی رسانه باید مومنانه تر، منصفانه تر و عادلانه تر از دیگران، ببینند و داده پردازی کنند و به تحلیل بپردازند. رسانه حرمت دارد و رسانه نگار اولی به رعایت این حرمت است لذا باید مراقب نوشته ها و حتی تک به تک کلماتی باشد که می نگارد به ویژه زمانی که در ساحت نقد، قلم می زند. فکر می کنم این بیان روشن رهبر فرزانه انقلاب باید رسم الخط رسانه ای شود که تصریح می کنند: “باید در انتقاد از یك شخص یا دستگاه دچار بی‏انصافی نشویم. باید با انصاف بود، با انصاف عمل كرد، با انصاف حرف زد. اگر با كسی دشمن هستید نباید موجب شود حتی نسبت به دشمن بی‏عدالتی و بی‏انصافی كنید. نگرانی من از انتقاد كردن نیست. یكی انتقاد می‏كند یكی هم جواب می‏دهد، نگرانی من از رایج شدن اخلاق بی‏انصافی در جامعه است.” باید مراقب باشیم که قلم ها از جاده انصاف خارج نشود چون خسارت آن خیلی بیشتر از خروج قدم ها است. رفتاری به این قاعده را هم برای “صبح امروز” می پسندم و در لا به لای مطالبش سراغ می گیرم و وجودش را در سپهر رسانه ای استان، مغتنم می دانم. این را هم ذیل نگاه کرامند حضرت آیت الله خامنه ای می دانم که تاکید می کنند: ” معتقدم اگر جامعه‏ای مطبوعات آزاد ـ و دارای رشد ـ و قلم های آزاد و فهمیده را از دست بدهد، خیلی چیزهای دیگر را هم از دست خواهد داد.” برای نگهداشت “خیلی چیزها” باید رسانه های منتقد و صادق و منصف باشند و حتی همه جوره حمایت شوند. این حمایت را هم نه هزینه، که سرمایه گذاریی پر بازده می دانم که منفعتش، سفره معرفتی و فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی مردم را رونق می بخشد. مسئولان محترم و کنشگران حوزه های مختلف هم در برابر نقد باید موضعی داشته باشند که حضرت رهبری ترسیم کرده اند: ” برای شنیدن نقد، سینه‏ای‏گشاده و روی باز و گوش شنوا داشته باشید. هیچ ضرر نمی‏كنید اگر از شما انتقاد بكنند.” چون انتقاد، آینه گردانی است. عیار سنجی و واقع نمایی است و کیست که به آینه و صداقت آن، به واقعیت نمایی و صراحت آن نیاز ندارد؟ همه محتاجیم به نقد آن هم نه در تنازع و چالش که در مدار دوستی و هدیه دادن. بر همین اساس است که إمام الصادق عليه السلام، می فرمایند: أحَبُّ إخواني إلَيَ مَن أهدى إلَيَ عُيوبي؛ دوست داشتنى ترينِ دوستان من ، كسى است كه عيب هايم را به من هديه دهد . رسانه هم کارکردی چنین دارد و آن را باید در ذات خود ملکه کند. صبح امروز را هم به این قاعده پایبند دیده ام و معتقدم هر روز هم این نگاه را باید با همه صفحات اش باز تاب دهد. اگر رسانه های ما به این شیوه برنامه ریزی و حرکت کنند، فردای جامعه قطعا از امروز بهتر خواهد بود و بستر سازی خوبی های افزون تر برای فرداهایی که در راهند نیز خواهد شد.  برای برادران و خواهرانم در “صبح امروز” که با منطقِ طلوع و باور “صبح” و درک نیاز های “امروز” و ظرفیت های فردا قلم می زنند، بهترین ها را به دعا از خداوند مسئلت می کنم و باور دارم که خیرِ “صبح امروز” برای جامعه نیز در گستره وسیع تری تکرار خواهد شد. یا علی!