کاش زودتر مدرسه می‌ساختم
علی علی‌نژاد
شاهین شاهسوند متولد 25 اسفند 1355 است و زمانی که پدرش در اهواز در شرکت نفت شاغل بود به دنیا آمد. اواخر دوران دفاع مقدس با انتقال پدر به پالایشگاه «خانگیران» سرخس، او هم به سرزمین مادری‌اش یعنی مشهد بازگشت. روحیه پدر سخاوتمند و اهل رسیدگی به محرومان بود و خدمت به مردم محروم همواره مورد توجه او قرار داشت. پدر در سال ۱۳۹۸ به رحمت خدا رفت، مدرسه را به نام و یاد پدر در روستای «نقدعلی اولیا» در شهرستان تربت‌جام با مشارکت اداره کل نوسازی مدارس ساخته است.
به گفته دکتر شاهسوند ساخت این مدرسه مسیر زندگی‌اش را تغییر داده و باعث شده تا حتی در همین دوران کرونا سه نوبت در هفته به مراکز درمانی خیریه در حاشیه شهر مشهد برود و به مردم محروم خدمت کند. گفت‌و گو با این خیر مدرسه‌ساز را می‌خوانید:
چه شد که وارد مسیر مدرسه‌سازی شدید؟
بعد از فوت پدر تصمیم گرفتیم که هزینه‌های مراسم را در امور خیر هزینه کنیم. شوهرعمه‌ام حاج آقای عقدایی که از فرهنگیان پیشکسوت مشهد هستند راهنمایی و پیشنهاد کردند که در مناطق محروم مدرسه بسازیم.
با توجه به این‌که اصالت پدرم از روستاهای نزدیک سرخس بود قصد داشتیم که در زادگاه پدر مدرسه‌ای بسازیم، اما این روستا مدرسه برای هر سه مقطع داشت؛ بنابراین قرار شد در یکی دیگر از مناطق محروم استان مدرسه بسازیم. از طریق آقای عقدایی و آقای اصلی یکی دیگر از خیران مدرسه‌ساز با کمک مجمع خیران مدرسه‌ساز استان اقدام کردیم.
قصد شما از این کار چه بود؟
پدرم به مقوله آموزش‌وپرورش و پیشرفت علمی علاقه زیادی داشت و از طرفی هم داستان‌هایی از محرومیت در زمان کودکی تعریف کرده بود که چگونه با مشقات فراوان توانسته بود، درس بخواند، دیپلم بگیرد و به دانشگاه برود و با درس خواندن شرایط زندگی‌اش را عوض کند. پدر همیشه می‌گفت کاش برای بچه‌های مستعد روستا مانند مناطق برخودار و شهرها امکانات فراهم شود تا آن‌ها هم بتوانند درس بخوانند و به جایگاهی ارزشمند برسند.
چرا مدرسه‌سازی را انتخاب کردید، می‌توانستید کار خیر دیگری انجام دهید؟
یکی دیگر از دلایل انتخاب مدرسه‌سازی این بود که مادرم خانم محبوبه هدایتی معلم بازنشسته‌اند و به خوبی با کمبودها و نیازهای مدارس آشنایی داشتند و به خوبی درک کرده‌اند.
به همراه مادر در آغاز بهره‌برداری مدرسه، لوازم‌التحریر و دیگر ملزومات مورد نیاز دانش‌آموزان را تامین کردیم البته بعد از کرونا نیز حمایت‌های ما از دانش‌آموزان ادامه خواهد داشت.
مدرسه‌ای که ساختید چه زمانی آغاز و به پایان رسید؟
پروژه مدرسه زمستان 1398 آغاز شد و در آبان سال 1399 به بهره‌برداری رسید. البته به همت مسئولان، پروژه به سرعت اجرا شد هر چند زمان بهره‌برداری با شیوع ویروس کرونا مواجه بودیم، اما با توجه این که در مناطق روستایی امکانات برگزاری کلاس اینترنتی وجود ندارد این مدرسه با رعایت پروتکل‌ها بهداشتی دایر است و مدرسه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این مدرسه چند مترمربع زیربنا دارد و برای آن چقدر هزینه کردید؟
این مدرسه چهار کلاسه 130 متر مربع زیربنای مفید دارد که حدود 150 میلیون تومان را ما پرداخت کردیم و به همان میزان نیز توسط نوسازی مدارس تامین شد.
این روستا قبل از این مدرسه نداشت؟
مدرسه قبلی روستا یک بار به واسطه سیل و یک بار هم به خاطر زلزله آسیب‌دیده بود و هر لحظه امکان داشت که برای 52 دانش‌آموز مقطع ابتدایی این روستا حادثه‌ای به‌وجود آید.
مشارکت اعضای خانواده در ساخت این مدرسه چگونه بود؟
خواهرانم که هر دو پزشک هستند نیز در این پروژه همکاری داشتند و همواره در کنار من و مادر بودند. آن‌ها نیز برای ساخت مدرسه اشتیاق داشتند.
برای ساخت مدرسه بعدی هم برنامه‌ای دارید؟
بعد از مهار پاندمی ویروس کرونا برای ساخت مدرسه دوم اقدام خواهیم کرد و این مسیر را ادامه خواهیم داد. قبل از ساخت این مدرسه فکر می‌کردیم که فقط همین مدرسه را به نتیجه برسانیم، اما اکنون شکر خدا گشایش مالی ایجاد شده و مسیر برای ادامه راه باز شده است.
وقتی مدرسه افتتاح شد، چه احساسی داشتید؟
دیدن شوق و ذوق در چهره بچه‌های روستا و والدین آن‌ها به اندازه یک دنیا ارزش داشت. از دیدن خوشحالی مردم روستا و دانش‌آموزان گریه کردم. آن لحظه به ذهنم آمد که کاش زودتر ساخت مدرسه را آغاز کرده بودیم و افسوس خوردم که چرا اینقدر دیر وارد این عرصه شده‌ایم. معتقدم بهترین و شیرین‌ترین حس‌هایی که در زندگی تجربه کرده‌ام ساخت این مدرسه در منطقه محروم بوده تجربه حس مشابه این، در زندگی‌ام انگشت شمار بوده است.
قرار گرفتن در این مسیر خیر چه تاثیری بر زندگی شما داشته است؟
بزرگ‌ترین اثر این مشارکت در مدرسه‌سازی این بود که راه را برای ادامه مسیر هموار کرد، قبل از آغاز این پروژه طعم شیرین ان را نچشیده بودیم، وقتی نتیجه را دیدیم برای ادامه راه مشتاق شدیم و بعد از افتتاح به این نتیجه رسیدیم که هر آنچه در این مسیر گام برداریم رضایت قلبی و احساس خوشایندی در ما به وجود می‌آید و علاقه ما به کاری مدرسه سازی بیشتر شده است، هم‌چنین باعث انگیزه بیشتر برای مشارکت در این امور شده است، البته برای بقیه اعضای خانواده نیز همین‌طور بوده است.
علاوه بر این گشایش بیشتری در زندگی ایجاد شده و با وجود مشکلات اقتصادی ناشی از کرونا به نظر می‌رسد که خدا به گونه‌ای مسیر را باز کرده است.
ساخت این مدرسه حتی مسیر زندگی ام را تغییر داده و من را در مسیر امور خیر دیگر قرار داده و باعث شد که حتی در همین دوران کرونا دوسه نوبت در هفته به مراکز درمانی خیریه در حاشیه مشهد بروم و به مردم محروم خدمت کنم.
خاطره‌ای هم از دوره ساخت مدرسه دارید که شما را در ادامه راه مصمم‌تر کرده باشد؟
برای انجام پروژه قرار بود که یک کارشناس رسمی از شهر تربت جام به روستا ببریم به محض این که مردم روستا متوجه شده بودند کار معطل آوردن کارشناس رسمی است، چندین نفر تماس گرفتند و برای آوردن کارشناس اعلام آمادگی کردند، این اشتیاق مردم روستا ما را به وجد آورد، علاقه آن‌ها به مشارکت، موجب تحسین و تشویق ما شد.
برای افرادی که تاکنون تصمیم نگرفته‌اند چه صحبتی دارید؟
توصیه می‌کنم این مسیر را سخت ندانند قدم اول را که بردارند، خداوند مسیر را برای آن‌ها باز می کند، از دردسرهای اداری و قانونی بیم نداشته باشند، کارها به سرعت پیش خواهد رفت و به حس مثبت تاثیرگذار بر روحیه خواهند رسید.
انجام کار خیر سقف و کف ندارد با تامین هزینه‌های اندک می‌توان شروع کرد اگر چه هر چه کار بزرگتر باشد بهتر است اما نباید فکر کنند که میلیاردها پول لازم است، مدرسه سازی را با هزینه‌های اندک هم می تواند آغاز کرد.