وصیت نکنید، خودتان بسازید
محمدعلی علی‌نژاد
از کودکی دوست داشتم کاری انجام دهم که بیشترین تأثیر را در آینده بچه‌ها داشته باشد، روزی به زیارت حضرت رضا رفتم و دعا کردم که به این آرزویم برسم و به نظر اکنون به این آرزو را خدا اجابت کرده است. گفت‌وگو با علی‌اکبر حسن‌زاده اصفهانی خیر مدرسه‌ساز را می‌خوانید.
به گزارش روزنامه «صبح امروز» پدر و مادرم اهل اصفهان بودند و عشق به امام رضا آن‌ها را به سمت مشهد و سکونت در این شهر کشاند. از کودکی در کنار پدر بودم، ششم ابتدایی را که پشت سر گذاشتم به بازار علاقه‌مند شدم و سرانجام شروع به کار در بازار کردم. پدرم به تجارت نخ و پشم فرش دستباف مشغول بود و من هم به تولید نخ قالی و فرش دستباف ایران پرداختم. در طول سال‌ها فعالیت تولیدی آنچه که برای من اهمیت زیادی داشت اشتغال‌زایی برای افرادی بود که در کنار من کار می‌کردند.
مدرسه‌سازی آرزویی که از کودکی در سر داشتم
از دوران کودکی دوست داشتم کاری انجام دهم که بیشترین تأثیر را در آینده کودکان داشته باشد. بزرگتر که شدم تصمیم گرفتم کاری کنم تا پس از من ماندگار شود و خیرش به دیگران برسد درنهایت تصمیم به ساخت مدرسه برای کودکان گرفتم. هر چند پیش از آن به فکر ساخت درمانگاه بودم، اما با مشورت‌هایی که انجام دادم به این نتیجه رسیدم که ساخت مدرسه تأثیر و انتفاع بیشتری برای افراد به همراه دارد.
سال 97 کار را شروع کردم. طی این دو سال، توانستم چهار مدرسه بسازم. امیدوارم توفیق داشته باشم که بتوانم مدارس بیشتری هم بسازم. در حال حاضر هدفم ساخت 10 مدرسه است. اولین مدرسه در خیابان ملک الشعراء بهار مشهد افتتاح شد، این مدرسه هشت کلاسه در زمینی به مساحت 1000 مترمربع ساخته شده است. مدرسه دوم را سال گذشته به همراه هشت خیر مدرسه‌ساز برای دانش‌آموزان سیستان‌وبلوچستان خریدیم. ساخت سومین مدرسه را در خیابان کوهسنگی مشهد آغاز کردم که همچنان در حال ساخت است. ساخت مدرسه چهارم در طرق مشهد آغاز شده و تا حدود سه ماه دیگر به بهره‌برداری خواهد رسید.
کمبود مدرسه؛ عاملی برای گرایش به ساخت آن
کمبود مدرسه را بیشتر احساس می‌کنم، زمانی که می‌بینم دانش‌آموزان در مدارس ناایمن و در فضاهای نامناسب تحصیل می‌کنند برایم سخت و غیرقابل هضم است. همچنین معتقدم اگر کودکان باسواد باشند بیشتر می‌توانند به کشور کمک کنند و حیف است که استعداد فرزندان ایرانی بخاطر نبود مدرسه از بین برود و از تحصیل بازبمانند یا کمبود فضای درس و کلاس باعث شود که تحصیل آن‌ها با مشکل مواجه شود. دوست داشتم که در مدارس به‌خصوص ابتدایی کمبود نداشته باشند. وقتی می‌شنوم که در مناطق محروم دانش‌آموزان سقفی برای ادامه تحصیل ندارند غصه می‌خورم و آرزو می‌کنم مردمی که توانایی کمک دارند وارد عرصه شوند تا دیگر دانش‌آموزی بی‌مدرسه نباشد. با توجه به فرهنگ نوع‌دوستی و همیاری که ما ایرانی‌ها داریم نباید کمبود مدرسه داشته باشیم باید دست‌به‌دست هم داده و مدرسه‌سازی کنیم. رشد و پیشرفت جامعه باسواد به‌مراتب بیشتر از جامعه بی‌سواد است، زمینه باسوادی هم‌مدرسه سازی است.
از مسئولان می‌خواهم تا از افرادی که می‌توانند و دوست دارند در مدرسه‌سازی مشارکت کنند، حمایت کنند. به نظرم با وجود اینکه خیرین زیادی در مدرسه‌سازی مشارکت کرده‌اند، اما هنوز هم بسیاری از افراد جامعه که ظرفیت کمک و مشارکت دارند از شرایط خیر مدرسه‌سازی شدن اطلاعی ندارند.
وصیت نکنید خودتان بسازید
بعضی‌ها وصیت می‌کنند که فرزندان بعد از مرگشان برای آن‌ها در امور خیر مال و اموالشان را صرف کنند، اما به نظر من اگر فردی قصد دارد در امر خیری مشارکت کند بهتر است خودش این کار را انجام دهد؛ چون ممکن است ورثه او هم‌فکر نباشند و آنچه او در نظر دارد انجام نشود، نمی‌گویم افراد همه دارائی را صرف مدرسه‌سازی کنند، بلکه بخشی را به مدرسه‌سازی اختصاص دهند.