طلاق کوییدی
بروز استرس سلامتی و افسردگی در میان زوج‌هایی که این روزها ساعت‌های طولانی‌تری را در کنار هم سپری می‌کنند، به بهانه‌های اختلافات زناشویی افزوده و دامنه تحمل آنها را کاهش داده است.
عاطفه خوافیان
بدون شک ایرانیان در عید نوروز امسال عجیب‌ترین و متفاوت‌ترین تعطیلات سال نو را تجربه کردند. علاوه بر مشکلات اقتصادی که گریبان‌گیر مردم شد این در خانه ماندن آسیب‌های اجتماعی زیادی را به همراه آورد. روز های در خانه ماندن، می تواند دشواری های زیادی را به دنبال داشته باشد، بخشی از این دشواری ها متوجه رابطه همسران است، موضوعی که تجربه چین نشان داده است، می تواند بسیار جدی باشد. این روز ها گزارش هایی از چین منتشر شده است که نشان می دهد در مناطقی که کرونا شیوع داشته است، بعد از پایان قرنطینه، درخواست همسران برای طلاق افزایش قابل ملاحظه ای داشته است.
یکی از شهروندان مشهدی می‌گوید: از روزهای ابتدایی شیوع کرونا، با تعطیل شدن بسیاری از کسب و کارها و تعطیلی مدارس و ادارات همسر و فرزندانم از صبح تا شب در خانه بوده و به جز موارد ضروری از خانه خارج نمی‌شدند؛ شاید در روزهای ابتدایی این در کنار هم بودن بسیار لذت‌بخش بود اما با گذشت چند هفته دیگر تحمل رفتارهای همسرم را نداشتم در نتیجه تصمیم گرفتیم تا پایان قرنطینه تا حد امکان با هم صحبت و ارتباطی با هم نداشته باشیم.
با توجه به اپیدمی کرونا، هفته‌های آخر اسفند ماه سال گذشته نیز به تعطیلات عید افزوده شده و مردم وارد قرنطینه خانگی شدند که اگر چه در ابتدا قول و وعده قرنطینه دو هفته‌ای به مردم داده شد اما این ایام طولانی شد و مشکلات زیادی را به همراه آورد.
طلاق کوییدی
هر چند اصطلاح «طلاق کوویدی» (Covidivorces) پس از ثبت نخستین طلاق یک زوج نیویورکی در ۲۷ مارس به دلیل بروز اختلاف زناشویی در دوران قرنطینه خانگی چندان رایج نشد ولی چند روز بعد و با شکل‌گیری صف طولانی متقاضیان طلاق پس از پایان دوران قرنطینه خانگی در چین، به سمبل نگرانی عمومی از سرایت ویروس کرونا به بنیان خانواده بدل شد.
افزون بر این، بروز استرس سلامتی و افسردگی در میان زوج‌هایی که این روزها ساعت‌های طولانی‌تری را در کنار هم سپری می‌کنند، به بهانه‌های اختلافات زناشویی افزوده و دامنه تحمل آنها را کاهش داده است. به عنوان نمونه یک زن فرانسوی با انتشار توییتی نوشت تاکنون نمی‌دانسته همسرش هنگام کار کردن مدام سوت می‌زند و حالا که دورکار شده، این رفتار چنان او را عصبی می‌کند که دلش می‌خواهد صندلی را بر روی سر همسرش خُرد کند.
هر چند بخشی از این افزایش به واسطه نبود امکان جدایی در روز های قرنطینه بوده است، اما بخش دیگری از ماجرا می تواند به واسطه تجربه دشوار قرنطینه خانگی باشد. تجربه ای که می تواند عوارضی جدی بر رابطه همسران داشته باشد. اما اگر بخواهیم در این روز های در خانه ماندن از این عوارض پیشگیری کنیم، باید به چه نکاتی توجه داشته باشیم؟
طاهره جعفری، دکتری جامعه شناسی درباره بعد اجتماعی ، ارتباطی و خانوادگی قرنطینه نیز گفت: رسانه‌ها نیز در این سال‌ها آموزش کافی را به مردم در باره مهارت‌های زندگی نداده است بنابراین اکنون نیز نمی‌توانیم مردم را متهم به نادانی و بی مسئولیتی کنیم.
نبود مهارت‌های زندگی
وی تصریح کرد: به دلیل اینکه آن طور که باید مهارت‌های زندگی را به مردم یاد نداده‌ایم، اکنون این مسئله در بعد خانوادگی خود را نشان داده است و اکنون برای خانواده‌هایی که مهارت‌های زندگی را یاد نگرفته اند دوران سختی است، اما برعکس این دوران برای خانواده‌هایی که به تکنیک ها و مهارت‌های زندگی مسلط هستند دورانی طلایی است و این افراد اکنون از کنار هم بودن لذت می‌برند.
این استاد دانشگاه تشریح کرد: این دوران برای کسانی که فرد‌گرا هستند و در کنار خانواده بودن عادت ندارند ، سخت است و باعث به خطر افتادن حریم آنان می شود.
جعفری خاطر نشان کرد: باید کمی به عقب بر گردیم و بخش مثبت کرونا را ببینیم، چرا در این ایام از بودن در کنار خانواده لذت نمی‌بریم؟ آموخته‌هایی که داشته‌ایم مثل، آموخته‌های فنی، پزشکی، تاریخی جغرافیایی یا سایر آموخته‌ها چه کمکی به ما می‌کند؟ و چه آموخته‌هایی در این بحران به درد ما می‌خورد که تا به حال کسب نکرده‌ایم و باید کسب کنیم ؟ یکی از این تکنیک‌ها برقراری ارتباط درست است.
دوران پسا کرونا
وی سپس به دوران پساکرونا اشاره کرد و گفت : باید به راهکاری اساسی‌تر در حوزه های مختلف از جمله آموزش به نسل جوان و خانواده ها فکر کنیم، متون درسی را متحول کنیم ، در این روزها سیستم آموزشی کشور و معلمان به صورت مجازی دروسی را که دانش آموزان در طول روز در ۴الی ۵ ساعت می آموختند طی مدت ۲۰ دقیقه به آنها آموزش می دهد، این نشان دهنده این است که نظام آموزشی و رسانه‌ها‌ی ما بخصوص صدا وسیما باید یک خانه تکانی اساسی انجام دهد و دروسی را در نظام آموزشی خود بگنجاند که به درد دانش آموزان و متعاقب آن خانواده‌ها در دوران بحران بخورد.
وی ابراز کرد: ما همه معیوبیم. زیرا اگر امروز به ما بگویند ماسک بزنید می‌زنیم و اگر فردا بگویند نزنید، نمی زنیم ، آنقدر به ما آموزش ندادند و از همه چیز ما را ترساندند که قدرت تحلیل مسائل را نداریم، این موصوع که ما صرفا به دلیل اینکه از دیگران نگیریم ماسک بزنیم، نوعی فرد گرایی است.
این جامعه شناس در آخر گفت: خانواده هایی که بعد از این بحران پا بر جا بمانند، خانواده هایی هستند که یک بحران سخت را گذرانده اند و نسبت به گذشته خود بسیار موفق هستند.