لیگ برتر در جست‌وجوی بدیهیات
لیگ برتر ایران بالاخره آغاز شد؛ پس از انواع حرف و حدیث‌ها و تعویقی که قرار بود به افزایش کیفیت و کاهش کاستی‌های لیگ برتر منجر شود. آغاز لیگ با تاخیری حدودا ۲۰ روزه همه را امیدوار کرده بود تا مسائلی مثل بلیت‌فروشی و امنیت ورزشگاه‌ها به بهترین شکل حل شود و فوتبال ایران شکلی بهتر به خود بگیرد اما آغاز دوباره بازی‌ها نشان داد که نه‌تنها آن مشکلاتی که سازمان لیگ به دنبال حل آنها بود، مرتفع نشده، بلکه مشکلاتی دیگر هم به مسائل دیگر فوتبال ایران اضافه شده که نمونه آن را شاید در لیگ‌های سطح پایین جهان هم نشود پیدا کرد.
از توپ بی‌کیفیت تا تیغ تیز کمیته انضباطی
در آستانه آغاز لیگ برتر، سازمان لیگ توپ‌های این دوره از مسابقات را در اختیار تیم‌ها قرار داد تا با آن تمرین کنند؛ توپی که از نازیبایی طرح آن هر چه گفته شود، کم است. اما با کنار گذاشتن طراحی توپ که البته اصلا طراحی هم ندارد و یک دست سفید است، به کیفیت توپ‌ها می‌رسیم که از همان ابتدا داد بازیکنان را درآورد. توپ‌هایی که بازیکنان از همان ابتدا گفتند سنگین است و تنبل و نمی‌شود با آن به‌شکل مطلوبی فوتبال بازی کرد و بیشتر به درد سالن می‌خورد تا چمن. با شروع شدن مسابقات انتقادها ادامه پیدا کرد تا به نظر بیاید که بازیکنان در انتقاد از توپ‌ها حق داشته‌اند. پس از صحبت در مورد توپ‌ها کمیته انضباطی به جای این که به اصل موضوع وارد شود و سازمان لیگ را ملزم کند تا با پیگیری موضوع نسبت به اصلاح وضع موجود اقدام کند، بازیکنانی مثل امید عالیشاه و وریا غفوری را به دلیل حرف‌هایشان در این خصوص متهم به صحبت‌های غیر مسئولانه کرد و آنها را به کمیته انضباطی فراخواند! گویا کمیته انضباطی از همین ابتدای فصل شمشیرش را برای همه از رو بسته و می‌خواهد برای سرپوش گذاشتن روی ضعف‌های واضح و علنی فوتبال ایران، از حربه سخت‌گیری و جلوگیری از انتقاد کردن استفاده کند؛ روشی که آینده در مورد کارایی آن قضاوت خواهد کرد.
افتتاحیه، امسال دریغ از پارسال
اما برسیم به افتتاحیه لیگ برتر. مسابقه‌ای که باید به بهترین شکل و با مراسم‌هایی جذاب برگزار شود تا لیگ به طور رسمی استارت بخورد. اما نه‌تنها خبری از یک مراسم شیک نبود بلکه از کار افتادن گیت‌های بلیت الکترونیکی و مشکلاتی که سایت فروش بلیت پیدا کرده بود، باعث شد تا هواداران پرسپولیس ساعت‌ها زیر آفتاب بمانند و در نهایت هم به همان شیوه سنتی، یعنی بدون بلیت و بدون توجه به شماره صندلی و مسائلی از این دست وارد ورزشگاه شوند. استادیوم آزادی هم که بهترین استادیوم ایران است فقط با صندلی‌های طبقه اول خود پذیرای هواداران بود و خبری از طبقه دوم نبود. این در حالی است که بارها و بارها ادعا شد که استادیوم آزادی کاملا آماده است و هیچ مشکلی در میزبانی مسابقات لیگ برتر ندارد.
با توجه به اتفاقات پیش‌آمده در بازی هفته اول پرسپولیس مقابل پارس جنوبی می‌توان این پرسش را از متولیان امر داشت که فایده تاخیر در شروع لیگ که قرار بود باعث حل شدن این مشکلات شود چه بوده وقتی دوباره از روز اول شرایط مثل قبل است و هیچ تغییر ملموسی مشاهده نمی‌شود؟
روز دوم هفته اول لیگ برتر در تبریز. مسابقه ماشین‌سازی و استقلال در حضور چند هزار هوادار در استادیوم بنیان دیزل برگزار شد و میلیون‌ها نفر از طریق تلویزیون به تماشای این مسابقه نشستند. تصویربرداری این مسابقه و کارگردانی آن به جرات می‌توان گفت حتی برای بازی‌های ویدیویی هم غیر قابل تحمل و غیر قابل قبول بود چه رسد به پوشش یک مسابقه فوتبال زنده و حساس که مخاطبین بسیاری دارد؛ مخاطبینی که با این شکل پوشش تلویزیونی – اعم از تصویربرداری و گزارش – نمی‌توانند هیچ لذتی از مسابقه تیم محبوب‌شان ببرند.
البته که قطعا اصلاح چنین مسائلی در اولویت هیچکدام از نهادهای مربوطه نیست اما باید توجه شود که همین موارد جزئی است که می‌تواند پدیده‌ای مثل فوتبال را زشت و حوصله‌سربر یا زیبا و جذاب کند. فقط کافی است نحوه شروع لیگ برتر ایران را با شروع لیگ برتر عربستان که همین چند روز پیش افتتاح شد، مقایسه کنید تا به عمق تفاوت‌ها پی‌ببرید.
مراسم برترین‌ها بدون برندگان
در ادامه می‌رسیم به مراسم برترین‌های فوتبال ایران در فصل گذشته؛ مراسمی که علی‌القاعده باید قبل از آغاز لیگ برگزار می‌شد اما در نهایت به روز شنبه موکول شد. از تاخیر دو ساعته در آغاز مراسم که بگذریم به این نکته برمی‌خوریم که درست در همان روزی که این مراسم برگزار شد، تیم‌های شاهین بوشهر و سپاهان آخرین بازی هفته اول را در شهر بوشهر برگزار می‌کردند. اهمیت این مسئله در اینجاست که سپاهان به‌عنوان نایب‌قهرمان دوره قبلی لیگ برتر، کاندیداهای مختلفی در بین برترین‌های لیگ داشت و در نهایت هم کی‌روش استنلی، مهدی کیانی و پیام نیازمند از این تیم جایزه کفش طلا، بهترین هافبک و جایزه بازیکن اخلاق را مال خود کردند در حالی که در سالن حضور نداشتند و صندلی‌های آنان در این مراسم خالی بود. قطعا می‌شد با برنامه‌ریزی بهتر از این اتفاق جلوگیری کرد اما انگار این قضیه هم برای مسئولان مربوطه چندان مهم نبود.
موارد مطرح شده فقط گوشه‌ای از کاستی‌ها و نقایصی بود که در همین هفته اول مسابقات به چشم آمد و هدف از برشمردن آن هم صرفا اصلاح این روند و کمک به بهبود شرایط فوتبال ایران بود. به این امید که فوتبال ایران با مرتفع کردن این مسائل و موارد کلان دیگر، علاوه بر حرفه‌ای بودن در اسم و عنوان، در عمل هم از حالت آماتوری خارج شود و به سوی حرفه‌ای شدن حرکت کند.