خبرنگار یا خبرنویس؟

مهناز اصغری

روز خبرنگار فرصت خوبی است تا به عنوان کسی که در این حیطه مشغول فعالیت است، حرف­هایی که همیشه در پستوی صفحات شخصی و مجازی­ به اشتراک می­گذاریم را به طور رسمی انتشار دهیم. اواسط مردادماه، تنها زمانی است که می­شود خبرنگاران را بیشتر دید و شنید. هرچند برای نوشتن همین یادداشت کوتاه هم باید محتاطانه قدم برداشت تا انگشت اتهام مافیای رسانه­ای به سوی ما نباشد.

در قدم اول و در برخورد با واژه خبرنگار، با دو سوال اصلی مواجهیم. خبرنگار یا خبرنویس؟ آیا تنها نگارنده و فریبنده خبری برای ارائه به جامعه و انتشار مطالبی که تنها به مذاق عده‌ای خوش بیاید، باشیم؟ یا وظیفه نگارش اخبار واقعی و انتقال حوادث، بدون دستبرد به اصلیّت آن را داریم و ترس حرکت بر روی لبه تیغ تیز این شغل و مورد اتهام قرار گرفتن را می­شناسیم و بین خبرسازی مغرضانه و اعتمادسازی مردمی، وجدان کاری را به جان خریده و با بی­طرفی و در سایه پایبندی به اصول و بدون سانسور خبری پاسخگوی اطّلاعات منتقل شده هستیم؟
چه­بسا که تعامل خبرنگار با جامعه از طریق دایره گسترده ارتباطاتی شکل می­گیرد که با ممارست و صبوری، در سایه سالیانی به ­دست­آمده که هیچ­گاه با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شود. چرا که بر خلاف تصور عموم، مبنی بر دسترسی آزاد خبرنگارن به اطلاعات، آنچه که در لایه‌های پنهانی این شغل به ظاهر آسان، ملموس است به جان خریدن برخی برخوردهای تند و تیز، تنها برای یک گزارش کوتاه در ستون خبری کنار صفحه است. امضای واقعی یک خبرنگار در عرصه خبری نگاه مستقل، متفاوت و معمولاً انتقادی است که در مخابره و انعکاس رویدادها با تاثیر مستقیم بر افکار و عقاید عموم مردم و تنها با سلاح قلم امکان­پذیر است.

من معتقدم که خبرنگاری با آن دنیای پر از فراز و نشیب و آن ­همه اخبار گاهاً مکتوب، نباید سکوتی بی صدا باشد، چرا که خبری که مردم، تنها تماشاچی آن باشند و دغدغه­مندی شهروندی به خوبی آموزش داده نشده باشد، برای ارتقای سطح کیفی جامعه کافی نیست. امیدواریم با توجه به گرایشات همه رسانه­ها برای انتقال اخبار جامع و صحیح، روزی فرا رسد که خبرنگارن با انتقال واقعیات جامعه در عقیده­سازی­ها نقش داشته و بدون نگرش­های جانبدارانه به طول عمر اعتمادسازی خبری کمک کنند.