سرت را بالا بگیر
گام سوم از بازی‌های ایران به پایان رسید. بازی که ایران نسبت به دو دیدار قبلی آن را خیلی خوب آغاز کرد. چند موقعیت خوب روی دروازه حریف ایجاد کرد و همین امر باعث شد که پرتغال با احتیاط و ترس بیشتری بازی را دنبال کند و هیچ نقطه برتری نسبت به ایران نداشته باشد. فوق ستاره فوتبال دنیا هم در نیمه اول غیر از شوتی که آن هم از بیرون محوطه جریمه به سمت دروازه ایران زد کار خاص دیگری نتوانست انجام دهد و توسط بازیکنان ایران مهار شده بود.
فوق ستاره در این نیمه تیم ملی ایران بود که با یک دفاع منطقی و همکاری همه جانبه بازیکنان بازی مشابه نیمه دوم با اسپانیا را از خود نشان داد. فوق ستاره مربی پرتغالی تیم ملی بود که در صحنه‌ای از بازی از شدت فشار و استرس بازی توان نگاه کردن به توپی که پشت محوطه جریمه نصیب بازیکنان تیمش شده بود را نداشت و مدام کنار خط بازیکنانش را هدایت می‌کرد تا اشتباهی نکنند.
تغییرات آنچنانی نسبت به بازی اسپانیا نداشتیم. یک تغییر در چیدمان بازیکنان داشتیم که جهانبخش به جای انصاری‌فرد به بازی گرفته شد و تغییر دیگر در بازی نوع تاکتیک ایران بود که دفاع را از نیمه‌ی زمین شروع کرده بود. نقطه ضعف بازی ما در نیمه اول سمت چپ دفاع بود که بارها و بارها از همین سمت به دروازه ما فشار آوردند و حتی برای دقایقی رونالدو نیز به این سمت انتقال پیدا کرد تا شاید بتواند گره‌گشای بازی برای تیمش باشد و سرانجام از همین نقطه و در حالی که دقایقی به پایان نیمه اول نمانده بود مهاجم تیم ملی پرتغال با یک شوت کات بیرون پا توانست دروازه ایران را باز کند.
نیمه دوم این دیدار اما نیمه متفاوتی بود. نیمه‌ای جنجالی که ایران چیزی برای از دست دادن نداشت و با تمام وجود سعی در حمله داشت. نقش اول این بازی را می‌توان داور اصلی و کمک داور ویدئویی دانست. جایی که رونالدو با خطای عزت اللهی در محوطه جریمه متوقف شد و کمک داور ویدئویی به کمک تیم پرتغال آمد و پنالتی به نفع این تیم اعلام کرد. رونالدو که پشت توپ ایستاده بود با فوق واکنش بیرانوند روبرو شد و این پسر ایران بود که توانست تیم ملی را در بازی نگه دارد و جمله‌ای که از روزها قبل وعده‌اش را داده بود امروز به کریس بگوید. بازی و جنجال‌هایش به همین‌جا ختم نشد و از ضربه رونالدو به پورعلی‌گنجی و صحنه مشکوکی که در محوطه جریمه پرتغال رخ داد و داوری که به نفع ایران سوت نزد. اما فشار بازیکنان تیم ملی بالاخره جواب داد و گل دیر هنگام کریم انصاری فرد از روی نقطه پنالتی دوباره امیدها را در برو بچه‌های ما زنده نگه داشت. آنقدر به دروازه حریف نزدیک شده بودیم که طارمی می‌توانست خاطره‌ساز شود و نامش را در تاریخ فوتبال ایران جاودانه کند.
اما جام جهانی تمام شد و ما این بار سه بازی غرور آفرین انجام دادیم. باید بگوییم ممنونیم علیرضا به خاطر سیوهای خوبت و مهار پنالتی بهترین بازیکن جهان. ممنون رامین به خاطر تمام دوندگی‌هایت و تمام زحماتت، ممنونیم مرتضی به خاطر تمام درگیری‌هایت و به خاطر مشتی که خوردی، ممنون سیدمجید به خاطر پختگی‌ات در اوج جوانی، ممنونیم احسان و میلاد عزیز به خاطر دفاع جانانه و نفوذهای خوبتان، ممنون امید عزیز به خاطر وجودی که برای ایران گذاشتی، ممنون سعید به خاطر ایستادگی‌هایت، ممنون علیرضا پسر محجوب گیلان، ممنون مهدی به خاطر نفوذهایت، ممنون وحید نازنین به خاطر لایی که زدی، ممنون سردار عزیز به خاطر تلاش بی‌وقفه‌ات، ممنون سامان عزیز به خاطر فرارهای انفجاریت، ممنون آقای کیروش که خوشحالی را به مردم این سرزمین با 4 امتیاز و بازی غرور آفرین هدیه دادی. ممنون تیم ملی ایران به خاطر تک تک لحظات شادی که برای مردم ساختید و نشان دادید ایران و ایرانی لایق بهترین‌هاست.
ممنون تماشاگران که 90 دقیقه بی‌وقفه ایران را تشویق کردید و از جان و دل مایه گذاشتید تا وقتی در مقابل اسپانیا بهترین تیم جهان با یک گل شانسی شکست خوردیم اشک بر چشمانمان جاری شد. ممنون کادر فنی تیم ملی که چهار سال شبانه روز برای این تیم زمان گذاشتید، بازی‌ها را تحلیل کردید تا امروز بهترین بازی را مقابل پرتغال به نمایش بگذاریم و این پپه، رونالدو، کوارشما، آلمیدا، پاتریسیو و بقیه از نام ایران و تیم ملی فوتبال ایران بترسند و باهراس مقابل این تیم بازی کنند. ما قطعا هنوز کار داریم. هنوز جا دارد تا به تیم‌های درجه یک دنیا نزدیک شویم. یکی از بزرگترین مشکلات ما همچنان در فاز حمله است. جایی که نتوانستیم هیچ گلی را در جریان بازی مقابل حریفان به ثمر برسانیم. باید یاد بگیریم در یک تورنمنت بین المللی فرصت برای نتیجه گیری کم پیش می‌آید و باید از این تک موقعیت‌ها نهایت استفاده را برد. درست مثل دو گلی که ما در دو بازی اسپانیا و پرتغال خوردیم و شاید این تفاوت بین تیم ما و تیم‌های سطح یک دنیا بود. اگر عناصر هجومی ما مثل طارمی، آزمون، جهانبخش، انصاری فرد و بقیه فرصت طلب‌تر بودند اکنون به جای اسپانیا ما در جمع 16 تیم برتر بودیم. اما این جام‌جهانی ایران را در سطح جهانی مطرح کرد و از امروز تمام تیم‌های دنیا ایران را می‌شناسند به عنوان تیمی سرسخت، پرتلاش و خطرناک. تیمی که قابل احترام است و از امروز برای تمام دنیا رقیبی سرسخت خواهد بود. ما در گروه مرگ این رقابت‌ها نمردیم بلکه بقیه تیم‌ها را دق دادیم.
اما هیچ چیز تمام نشده است. چهار سال وقت داریم تا دوباره تلاش کنیم، به فکر زیر ساخت‌های فوتبالمان باشیم تا شاید در جام‌جهانی بعدی بتوانیم روند خوبمان را ادامه دهیم. گام بعدی ما رقابت‌های جام ملت‌های آسیا است. جایی که از امروز باید برای آن تلاش کنیم. نقاط ضعفمان را پوشش دهیم و بازی‌های دوستانه با تیم‌های بزرگ دنیا بگذاریم تا بازیکنان ما اینطور بی‌تجربه به یک رقابت بین‌المللی پا نگذارند. ما از امروز منتظر قهرمانی تیم در جام ملت‌های آسیا هستیم و این قطعا توقع زیادی برای ما نخواهد بود، چرا که امروز ما شایسته بهترین‌ها بودیم.
انتهای گزارش/حامد دائمی