باید بلند شد، باید دوید
در همین روزها می‌توان آدم‌هایی را پیدا کرد که نگاهشان به زندگی با دیگران فرق می‌کند، آدم‌هایی که نه‌تنها مشکلات و سختی‌های معمولی، حتی اتفاق‌ها و حوادث خیلی بد هم نمی‌تواند مانع پیشرفت‌شان شود…
معلولیت واژه‌ای است که بیشتر در ذهن ما به معنای یک ناتوانی معنی می‌شود و می‌تواند مشکلاتی را برای فرد معلول ایجاد کند، ولی معلولان سراسر دنیا، بارها این را به اثبات رسانده‌اند که معلولیت، محدودیت نیست. امروزه در کشورهای پیشرفته این ذهنیت که معلولیت افراد مانعی برای انجام فعالیت‌های جسمانی و تمرینات بدنی آنهاست، از اذهان پاک شده و افراد معلول نیز همچون افراد سالم جامعه با استفاده از امکانات رفاهی مناسب، اقدام به انجام تمرینات ورزشی روزانه می‌کنند. انزوا و گوشه‌نشینی معلولان در کنج منازل علاوه برگسترش بیماری افسردگی در بین معلولان، موجب خستگی و دل آزردگی اعضای خانواده نیز می‌شود. تحقیقات نشان داده است که انجام فعالیت های ورزشی و تفریحی برای این قشر آسیب پذیر تاثیر بسزایی درکاهش عوارض ثانویه معلولیت آنها دارد و اگر این فعالیت‌ها به‌صورت مسابقه ای و رقابتی باشد، لذت فراوانی برای آنها خواهد داشت. امروزه ورزش مهمترین ابزار در ایجاد اتحاد و نوعدوستی بین انسان‌هاست و این موضوع نقش مهمی در رفع نیازهای روحی و روانی افراد دارای معلولیت و رهایی آنها از گوشه نشینی دارد.
به گزارش روزنامه صبح‌امروز«فتانه پورآت» مادری نمونه و قهرمان در رشته ورزشی بسکتبال با ویلچر است که از موفقیت‌ها و افتخاراتش برای ما گفت.
برگی از زندگی یک ورزشکار
هیچ‌گاه معلولیت را محدودیت ندانست و با تمام مشکلات و سختی‌های پیش رو توانست برای استان خراسان رضوی وکشورمان افتخارآفرینی کند و پرچم جمهوری اسلامی را در میدان‌های بین‌المللی به اهتزاز درآورد.
فتانه پورآت متولد 1366 و دارای مدرک فوق دیپلم فیلم‌سازی و گرایش تدوین فیلم و عاشق عکاسی است، وی درباره علاقه‌مندیش به رشته‌های ورزشی گفت: ورزش را از کلاس سوم راهنمایی و حدود سال 79 در رشته دومیدانی شروع کردم، مربیانم در این رشته ورزشی خانم امانی و گاهی اوقات آقای جوادی بودند و زحمات بسیاری کشیدند، البته آن روزها به‌خاطر درس و شرکت در کلاس‌های متعدد زیاد جدی کار نمی‌کردم.
پورآت درباره شرکت در مسابقات دو و میدانی و کسب افتخارات در این رشته گفت: فقط نزدیک مسابقات کشوری تمرین می‌کردیم و از سال 79 در مسابقات مقام‌های اول تا سوم کسب کردم، عاشق ویلچررانی بودم و بیشتر مقام اول را کسب می‌کردم و چون مسابقات مرحله C برای بانوان اتفاق نمی‌افتاد به‌طور کلی این رشته را حذف کردند. وی افزود: قبل از آن با مرحوم آقای محاسباتی در آسایشگاه فیاض‌بخش در رشته بسکتبال تمرین شوت می‌کردم، چون آن‌موقع تیمی به‌عنوان تیم بسکتبال با ویلچر بانوان در خراسان نبود.
قهرمان بسکتبال با ویلچر در ادامه اظهار کرد: در زمان تمریناتم در رشته دومیدانی با بچه‌های آسایشگاه فیاض‌بخش آشنا شدم، آن زمان آسایشگاه بچه‌ها را برای تمرین به ورزشگاه تختی می‌بردند و این‌طور رابطه من با بچه‌ها خیلی صمیمی شد.
تلنگری برای یک آغاز
پورآت درباره چگونگی ورود به رشته بسکتبال گفت: یک‌روز بعد از گذشت سال‌ها از رشته دومیدانی، به ملاقات یکی از دوستانم به‌نام «محبوبه علیجانی» رفتم، به‌خاطر دیر شدن کلاس بسکتبالش، از من خواست که همراهیش کنم و علت تأخیرش را برای مربی‌اش توجیه کنم، پس از انجام این‌کار خودم نیز به این رشته ورزشی علاقه‌مند شدم و طی صحبت‌هایی با خانم یوسف‌زاده وارد این رشته ورزشی شدم و به‌صورت حرفه‌ای تمرین کردم.
وی در ادامه از یک خاطره‌ای به‌یاد ماندنی از ازدواجش اشاره کرد و عنوان کرد: به‌طور کلی نصف زندگی من در آسایشگاه فیاض‌بخش رقم خورد، از شروع بسکتبال تا ازدواج و تولد فرزندم همه در این مکان صورت گرفت. روزی در حین تمرین بسکتبال بودم که گروهی مستندساز برای ساخت فیلم به آسایشگاه آمدند، همسرم عکاس آن گروه بود و بعد از مدتی خواستگاری صورت پذیرفت و زندگی مشترکمان را آغاز کردیم، اکنون یک پسر 4 ساله به‌نام یوسف دارم.
وی درباره ارتباط وظایف مادری و حضور در تمرینات و اردوهای ورزشی بیان کرد: اولین سالی که اردو تیم‌ملی دعوت شدم به‌خاطر دوران بارداری نتوانستم اردو را همراهی کنم و بچه‌ها در مسابقات کره جنوبی توانستند مقام سوم را به‌دست آورند. درآخرین اردویم نزدیک به 25 روز یوسف را ندیدم و شرایط بسیار سخت و غیرقابل تحمل بود، با این‌حال در اردو دوستان خیلی حمایت کردند تا بهتر آن شرایط را تحمل کنم.گاهی اوقات 3 یا 4 ساعت تمرین دارم و همسرم به اتفاق پسرم در کنار زمین به تمریناتم نگاه می‌کنند و به تشویق می‌پردازند، امیدوارم نتیجه این زحمات در مسابقات جاکارتا دیده شود.
خودباوری عامل مهمی در موفقیت
قهرمان بسکتبال با ویلچر درباره محدودیت‌های این افراد عنوان کرد: گاهی معلولین از لحاظ روحی به شرایطی می‌رسند که زندگی برای آنها سخت و طاقت‌فرسا است، تا آن خود معلول به نقطه خودباوری نرسد نمی‌تواند کاری مثبت در زندگیش انجام دهد. بچه‌های معلول می‌دانند که معلولیت باعث محدودیت نمی‌شود و البته شرایطی وجود دارد که بچه‌ها را محدود می‌سازد، به‌عنوان مثال: زمانی علاقه‌مند در رشته تیروکمان بودم و ایمان داشتم که می‌توانم در این رشته مقامی را کسب کنم، ولی به‌خاطر هزینه بالای تیرها نتوانستم در این رشته شرکت کنم.
وی تأکید کرد: از مسئولین می‌خواهم موانع را از بین ببرند و محدودیت‌ها را کمتر کنند، این نکته را در نظر بگیرید که هر لحظه ممکن برای انسان سالمی اتفاقی بیفتد که منجر به معلولیت آن فرد گردد.
وی درادامه گفت: توان‌یابان مجتمع آموزشی است که برای معلولین‌کلاس‌های رایگان برگزار می‌کند. درکلاس سوم راهنمائی وارد رشته‌های ورزشی شدم، با بچه‌های معلول متفاوتی درارتباط بودم و از طریق آنها با مجتمع توان‌یابان و آسایشگاه فیاض‌بخش آشنا شدم، اوایل از اینکه با سرویس توان یابان رفت و آمد کنم خجالت می‌کشیدم، ولی در کلاس‌های آموزشی با افرادی آشنا شدم که مشکلی شبیه من داشتند و دیگر احساس تنهایی نکردم و بعد از مدتی شروع پروازم بود.
نگاه منفی به معلولین ممنوع
پورآت ادامه داد: در روزهای خاص مثل روز طبیعت یا آتش‌نشان در مهدکودک‌ها ویژه برنامه‌هایی را تدارک می‌بینند ولی روز 12 آذرماه و روزجهانی معلولین بهزیستی هیچ برنامه خاصی را برای مهدکودک‌ها در نظر نگرفته است که حتی یک معلول موفقی را به این مکان‌ها ببرند و معرفی کنند.
وی گفت: متأسفانه گاهی در اماکن عمومی این مسئله را شاهد هستیم که خانواده‌ها زمانی با کودکشان از کنارمان می‌گذرند با حالتی ترحم به فرزندشان می‌گویند اگر کار بد بکنی مثل این آدم باید روی ویلچر بنشینی، چرا از نکات مثبت وموفقیت‌های این افراد به فرزندانشان نمی‌گویند تا توانسته با غلبه بر مشکلات مسیر زندگیش را ادامه دهد.
دریچه‌ای به سوی آینده
پورآت در ادامه گفت: در دوران کودکی آرزو داشتم که لباس تیم ملی را بپوشم و امروز نگه‌داشتن این لباس برای من خیلی سخت‌تر و دشوارتر از رسیدنش است و امیدوارم با تلاش‌هایم این لباس را نگه دارم. وی درباره برنامه‌های آینده‌اش اظهار کرد: به رشته دومیدانی علاقه بسیار دارم و می‌خواهم به‌صورت جدی ادامه دهم، چند ماه قبل از شرکت در اردو بسکتبال با آقایان صحراگرد و جوادی صحبتی کردم و گفتند: «اگر یک یا دوسالی کار کنم، توانایی رکورد زنی را دارم»، در هر صورت بین رشته تیراندازی و دومیدانی، یکی از این دو رشته را انتخاب می‌کنم ولی بیشتر تمرکزم در بسکتبال و مسابقات جاکارتا است و امیدوارم تا آن زمان بتوانم تکنیک‌های فردی را بیشتر یاد بگیرم. به‌عقیده من برای شروع ورزش هیچوقت دیر نیست و اگر حرفه‌ای ادامه بدهی به‌طور حتم می‌توان جایگاهی را به‌دست آورد.
وی درباره فرزندش و برنامه‌هایی که برای او دارد اشاره کرد: خیلی تمایل دارم یوسف را در کلاس‌های ورزشی بگذارم ولی متأسفانه طی تماسی که با هیئت‌های ورزشی گرفتم، برای این گروه سنی کلاسی ندارند، در صورتی که خارج از کشور بچه‌ها را از سنین پائین با ورزش آشنا می‌کنند تا در سنین بالاتر استعدادیابی شده باشند و آماده ورود به عرصه قهرمانی. در حال حاضر پسرم را درکلاس ژیمناستیک ثبت نام می‌کنم و در آینده هر رشته ورزشی خواست شرکت کند و من و پدرش حمایتش می‌کنیم.
پورآت درباره اینکه بسکتبال را تا کجا ادامه خواهد داد، عنوان کرد: تمام سعی و تلاشم را برای کسب مقام‌های قهرمانی در این رشته مهیج می‌کنم، در این ورزش به آرامش می‌رسم و تا جایی که سنم اجازه دهد و لایق پوشیدن لباس ملی باشم ادامه خواهم داد.
خانواده یاور همیشه همراه
پورآت قهرمان بسکتبال با ویلچر از حمایت‌های خانواده‌اش و به‌خصوص همسرش‌گفت: جا دارد از کسانی‌که در این راه همراه من بودند تشکر کنم. پدرم حسین پورآت، مادرم فروغ‌الزمان ضرغامی، مادر همسرم کوکب کهن‌فکر که مانند مادری مهربان درکنار من و فرزندم بودند و نقش اصلی برای یوسف داشتند و همسر فداکارم که همیشه یار و یاور من در تمامی لحظات زندگیم است.
قهرمان بسکتبال با ویلچر در ادامه از تمام کسانی‌که در موفقیت‌های او نقش به‌سزائی داشتند تشکر و قدردانی کرد و افزود: لازم است از همه مربیانیم که باعث ایجاد انگیزه در من شدند تشکر کنم، خانم یوسف‌زاده و مرحوم محاسباتی که صادقانه همراهی و همکاری‌ام کردند. از صبوریان مدیرکل سازمان ورزش و جوانان استان خراسان رضوی، خانم اسلامی مسئول هئیت، مسئولین و مربیان آسایشگاه فیاض‌بخش نیز صمیمانه تشکر می‌کنم که همیشه و در همه جا کنار ما بودند. همچنین از آقایان نامی، آهنی و حسین عبدی تشکر دارم و حسین عبدی همیشه و در همه‌جا راهنما و یاور من است.
وی گفت: از مسئولین می‌خواهم برای بیمه ورزشکاران اقدام کنند و فکری اساسی برای مشکلاتمان به‌خاطر حضور در اردوها و از دست دادن شغل هایمان انجام دهند.
در پایان از فتانه پورآت خواستم چند کلمه درباره واژه‌هایی چون موفقیت، معلولیت، خانواده، فرزند، همسر، پدر و مادر، بسکتبال، ورزش و هنر بگوید، وی گفت: لازمه کسب موفقیت تلاش و تمرین است، معلولیت واقعیتی که باید پذیرفت، خانواده همراه همیشگی، فرزند امید و آینده، همسر همپا در همه جا، پدرومادر بهترین واقفین دنیا، کسانی‌که در بسکتبال هستند همچون توپ محکم و با شور و هیجانند، بدون هنر زندگی سیاه و سفید است.
در پایان این گزارش برای جامعه معلولین آرزوی روحیه‌خودباوری و اعتمادبه‌نفس را داریم و امیدواریم فعل توانستن را سرلوحه زندگی خویش قرار دهند.
انتهای گزارش/ مرجان فرهمند