صدای معلولین را بشنوید
29 اردیبهشت امسال، روزی حماسی و تاثیرگذار در سپهر آزادی و آزاد منشی شهروندان شریف و انقلابی مشهد بود و مردم عزیز، با رای به تفکر همراه با تدبیر و امید، فصل جدیدی از موفقیت و آگاهی را برای ایران عزیز رقم زدند. مردم غیور این سرای سپند خاوران، در کنار رای به روحانی عزیز، رییس جمهوری منتخب، تصمیم مهمی برای شهر بهشت گرفتند و در اتفاقی کم سابقه، تمامی کاندیداهای لیست امید را با هزاران آرزو برای سعادت شهرشان، رهسپار شورای شهر کردند تا مشهد را نیز جان دوباره بخشند. شورای شهر پنجم با ترکیبی از نیروهای جوان، زنان کارآزموده، متخصصین حوزه های مختلف و…، می روند تا نوید شهری آباد، با خرد، پویا و با نشاط بدهند و از این حیث می توانند شورایی تاریخ ساز باشند. این مهم با همراهی تمام ستادها، احزاب، اقشار، دانشگاهیان، شخصیت های مهم و تاثیرگذار و… صورت گرفت؛ اما در این بین، نقش و تلاش گروهی خاص، باید به گونه ای دیگر بررسی شود.
جامعه افراد دارای معلولیت
در ابتدا باید گفت که متاسفانه جایگاه معلولین و نخبگان این قشر از جامعه طی 4 سال اخیر در حیات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و… ایران و به‌ویژه مشهد، به درستی تعریف نشده است و اصولا نگاه به قشر معلول، نگاهی ابزاری، همراه با ترحم و در واقعیت، همراه با نادیده گرفتن ایشان و تبعیض آلود بوده است. با عنایت به عدم توجه و رسیدگی جامع و کامل به تمامی معلولین توسط سازمان بهزیستی به دلایل متعدد و عدم حمایت های لازم، حتی پایین تر از شاخص های بین المللی حمایت از معلولین و معلولیت در ایران و مشهد، شاهد رشد روزافزون معلولین بیکار، افسرده و منفعل در شهر هستیم. سالانه تعداد بالایی از معلولین در تخصص‌های مختلف از دانشگاه های این شهر فارغ التحصیل می‌شوند و در پی اشتغال در مراکز دولتی، بازار کار آزاد، کارگروه‌های تخصصی مبتنی بر تحصیلات یا تخصص خود هستند. ولی نگاهی مریض در جامعه نسبت به بروز توانایی های ایشان، سد راه محکمی می‌گردد و لاجرم چشمه‌های هنر و توانمندی این قشر مظلوم و آسیب پذیر، در اکثر مواقع خشک می‌شود!
در نبردهای انتخاباتی و تبلیغاتی، چه در سطح ریاست جمهوری و چه شوراها، به دفعات شاهد و شنونده انواع شعارهای زیبا بودیم و اکنون که زمان عمل و عمل گرایی ست، هیچ خبری از آن شعارها نمی‌بینیم. قانون جذب 3% معلولان در مشاغل دولتی، قانون جامع حمایت از معلولین، تامین مسکن معلولین، تامین معیشت معلولین و…، رسما به فراموشی سپرده شده است و هیچ نهاد یا ارگانی به آن توجهی ندارد. به عنوان مثال، شهرداری مشهد طی 4 سال اخیر، هیچ اقدام موثری در جهت جذب یا برطرف کردن مطالبات شهری یک معلول برنداشته است. در صورتی‌که در زمینه‌های علمی، آموزشی، ورزشی و…، معلولین همیشه قوی و تاثیرگذار ظاهر شده اند.
مدیران کشوری و شهری بایستی توجه داشته باشند که حمایت از معلولین، با هر درجه از شدت معلولیت، صرفا اختصاص جای پارک ویژه در معابر، موزاییک گذاری ویژه برای افراد روشن دل، اختصاص پلاک ویژه خودروی معلولین، بلیت نیم بهای هواپیما، پرداخت بسیار اندک و با اما و اگر شهریه دانشگاهی، مکان اسکان معلول در وسایل حمل و نقل عمومی، برپایی بازارچه های خیریه و صدقه(که بیشتر مکانی برای فخرفروشی برخی صاحبان قدرت و ثروت شده است) و صدها نوع فعالیت دیگر که البته همین چند عنوان مذکور نیز با مشقت بالا تامین می‌گردد، نیست. معلول توجه و حمایت ویژه لازم دارد. معلول دغدغه ی معیشت و امنیت تحصیلی لازم دارد. معلول امنیت اجتماعی و عدم ترحم نیاز دارد. معلول نیازمند ایفای نقش های مهم اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و… است. و بطورکلی باید گفت: از شرایط و عنوان معلولان، استفاده ابزاری نکنیم…
یادداشتی از علی صمدی جوان