برای سردار آزمون؛ خدادادتر از خداداد!

هر دو گل ایران را به جام جهانی رساندند. یکی در مقدماتی جام 1998 در ملبورن و دیگری در مقدماتی جام 2018 در تهران. یکی بیست سال پس از آن یکی. اگر در تماشای زنده بازی کسی متوجه این شباهت ها نشده بود، اما حالا دو روز پس از بازی بزرگ صعود می توان شباهت‌های زیادی بین دو گل کشف. در ملبورن دایی یک توپ سرگردان را یک ضرب به خداداد داد و در تهران جهانبخش. در بازی با استرالیا خداداد بدون کنترل توپ رفت و در بازی با ازبک‌ها سردار. هر دو گل بغل پا زدند. بوسنیچ گلر استرالیا و لوبانف گلر ازبکستان هم واکنش یکسانی داشتند. هر دو روی زمین نشستند. حتا نوع شادی دو گلزن تاریخی ایران هم شبیه به هم بود. دو گلی که حالا بخشی از تاریخ فوتبال ایران شده‌اند. شاید بیست سال بعد پسر جوانی شبیه همین گل را برای ما زد. برای صعود به جام‌جهانی 2038 در ناکجاآباد.

بیست‌سال قبل، وقتی خداداد عزیزی به سرعت برق و باد از قلب دفاع استرالیا فرار می‌کرد تا مارک بوسنیچ را با نگاهی حسرت‌آلود به زمین بدوزد، سریک اولین سال‌های زندگی‌اش را پشت سر می‌گذاشت. دو دهه بعد از اعجاز خداداد، او جوان اول تیم ملی بود و این بار حنجره جواد خیابانی، در ستایش ساق‌های سردار خرج می‌شد. آزمون در آخرین اردو قبل از برگزاری جام‌جهانی 2014، برای اولین بار به تیم ملی دعوت شد اما در فهرست نهایی کی‌روش قرار نگرفت. از دست دادن سفر برزیل، تلنگری برای شکل‌گرفتن شخصیت جدید سردار بود. تلنگری برای تکامل او.  سریک دوباره دعوت شد و این بار با همه سلول‌های بدن‌اش برای ماندن جنگید. از بدشانسی آزمون، دوران معجزه‌ها و افسانه‌ها دیگر تمام شده بود اما او هنوز می‌توانست غول دوران خودش باشد. خداداد عصر جدید. حتی خدادادتر از خداداد. مرحله مقدماتی جام‌جهانی برای ایران، با گل سردار به ترکمنستان آغاز شد. در مسابقه‌ای که نتیجه خوبی به همراه نداشت اما از سردار در قامت بازیکن ثابت تیم ملی رونمایی می‌کرد. صاحب آن صورت کودکانه، ال نینیوی وطنی، چرخش برگکمپی‌اش را برای قطر کنار گذاشت و خونسردی کشنده‌اش را برای کره. او گل جاودانه خداداد به استرالیا را در مقابل ازبکستان بازسازی کرد. دوباره روی زمین. با کمترین ضربه به توپ و بیشترین استفاده از موقعیت. او با قدرت بدنی مثال‌زدنی ، ضربه‌های سر درجه یک و آمار گلزنی شگفت‌انگیز، ردپای علی دایی را تعقیب می‌کند و با فرارهای دیدنی‌اش، خاطره‌های خداداد را به یادمان می‌آورد. درک بالای او از بازی و تصمیم‌گیری‌هایش در لحظه، رازهای ستاره شدن سردار هستند.

ستاره‌ای از دهه هفتاد که ثابت می‌کند اتهام ولنگاری، به این نسل نمی‌چسبد. آزمون، قابل‌اعتمادترین بازیکن جوانی به شمار می‌رود که برای تیم ملی بازی کرده است. یک تکیه‌گاه بیست و چند ساله برای همه نقشه‌های بزرگ یک تیم.